دايم گل اين بستان،شاداب نمى‌ماند درياب ضعيفان را در وقت توانائى
و به نظر عبرت بر دنيا و دولت آن بنگرد.و احوال گذشتگان را ياد آورد.و به تحقيق بداند كه:ظلم و ستم خواهد گذشت و بجز مظلمه و وبال و بدنامى و نكال از براى او نخواهد ماند.و سراپاى جهان را سير كند و بى‌وفائى دنيا را مشاهده نمايد.

خبر دارى از خسروان عجم كه كردند بر زيردستان ستم
نه آن شوكت و پادشاهى بماند نه آن ظلم بر روستائى بماند
جهان اى پسر ملك جاويد نيست ز دنيا وفادارى اميد نيست
نه بر باد رفتى سحرگاه شام سرير سليمان عليه السلام
به آخر نديدى كه بر باد رفت خنك آنكه با دانش و داد رفت
نكوئى كن امروز چون ده تو راست كه سال دگر ديگرى كدخداست
هان،هان!به دولت و جاه،مغرور نشوى.و به قوّت و جاه،فريب نخورى.چند روز دنيا را قابليّت نيست كه به سبب آن،مرتكب ظلم و ستم بايد شد.و لذت اين عاريت سرا آن قدر نه كه به جهت آن دل بيچارگان را توان افسرد.

مكن تكيه بر مسند و تخت خويش كه هر تخت را تخته‌اى هست پيش
به بازوى بهمن بر آسوده مار ز روئين دژ افتاده اسفنديار
بهار فريدون و گلزار جم به باد خزان گشته تاراج غم
نسب نامه دولت كيقباد ورق بر ورق هر طرف برده باد
كجا رستم و زال و سيمرغ و سام فريدون و فرهنگ و جمشيد و جام
زمين خورد و از خوردشان دير نيست هنوزش ز خوردن شكم سير نيست
چنين است رسم اين گذرگاه را كه دارد به آمد شد اين راه را
يكى را درآرد به هنگامه تيز يكى را ز هنگامه گويد كه خيز
كه داند كه فردا چه خواهد رسيد ز ديده كه خواهد شدن ناپديد
كه را رخت از اين خانه بر در نهند كه را تاج اقبال بر سر نهند
امّا علاج عملى آنكه:پيوسته مطالعه اخبار و آثارى كه در ذم ظلم و مفاسد آن،و مدح عدل و فوايد آن،رسيده بكند.و آثار و حكايت سلاطين عادل،و كيفيّات عدالت ايشان را مرور نمايد.و با اهل علم و فضل مجالست نمايد.و خود را خواهى نخواهى از ظلم و ستم منع نمايد.و دادرسى فقراى مظلومين كند،تا لذّت عدالت را بيابد.و شيرينى شهد عدل در كامش درآيد،و اين صفت فاضله،ملكه او گردد.

صفت چهارم:ترك اعانت مسلمين و عدم اهتمام در امور ايشان

و منشأ اين صفت،اگر عداوت يا حسد باشد،از رذايل قوّه غضبيّه خواهد بود.و اگر