جسمانيّه نباشد.و عنان نفس را از«ملاهى» [1] و«مناهى» [2] باز دارد.و همه همّت او بر آسايش و آرايش مصروف نباشد.

سكندر كه او ملك عالم گرفت پى جستن كام خود كم گرفت
حضرت امير المؤمنين-عليه السّلام-مى‌فرمايد كه:«رأس الآفات الوله باللّذّات» يعنى:«سر همه آفت‌ها،شيفته شدن به لذّتهاست». [3]

شنيدم كه در وقت نزع روان به هرمز چنين گفت نوشيروان
كه خاطر نگهدار درويش باش نه در بند آسايش خويش باش
نياسايد اندر ديار تو كس چو آسايش خويش خواهى و بس
اذا غدا ملك باللّهو مشتغلا فاحكم على ملكه بالويل و الخرب
يعنى:«چون پادشاه،مشغول لهو و لعب،و مفتون لذّات نفس گردد،و اوقات خود را صرف آن سازد،حكم كن كه ملك آن تباه و ويران خواهد شد».

بلى:آرايش ملك،و پيرايه آن عدالت است.و آسايش سلطان،از آسايش رعيّت هيچ جامه بر قامت شهرياران برازنده‌تر از كسوت معدلت نيست.و هيچ تاجى رخشنده‌تر از افسر مرحمت نه.

شنيدم كه فرماندهى دادگر قبا داشتى هر دو رو آستر
يكى گفتش اى خسرو نيك روز قبائى ز ديباى چينى بدوز
بگفت اين قدر ستر و آسايش است چو زين بگذرى زيب و آرايش است
چه زشت است پيرايه بر شهريار دل شهرى از ناتوانى فكار
و مخفى نماند كه:همچنان كه بر شهرياران و ملوك،معدلت گسترى و رعيّت پرورى لازم،و بر ايشان متحتّّم است كه سايه شفقت و مرحمت بر سر كافّه خلايق بگسترانند همچنين بر كافّه رعايا،و عامّه برايا واجب است كه از جاده اطاعت و انقياد ايشان انحراف جايز ندانسته همواره طريق يك رنگى و اخلاص،مسلوك دارند.و اسامى ساميه ايشان را در«خلأ»و«ملأ»،به تعظيم و تكريم بر زبان جارى سازند.و دعاى آنها را بر ذمه خود لازم شمارند.

از حضرت امام موسى-عليه السّلام-مروى است كه فرمودند:«اى گروه شيعه!خود را ذليل مسازيد و به ورطه ميندازيد،به سبب نافرمانى سلطان و فرمان فرماى خود،پس