و نسبت به مؤمنان رحيم و مهربان باش!»

هيچ گاه خود را زمانى طولانى از رعيت پنهان مدار! چرا كه دور بودن زمامداران از چشم رعايا خود موجب نوعى محدوديّت و بى اطّلاعى نسبت به امور مملكت است و اين چهره پنهان داشتن زمامداران، آگاهى آنها را از مسائل نهانى قطع مى‌كند.

در نتيجه، بزرگ در نزد آنان كوچك و كوچك بزرگ، كار نيك زشت و كار بد نيكو شمرده شده و حق با باطل آميخته مى‌شود. چرا كه زمامدار به هر حال بشر است و امورى كه از او پنهان است نمى‌داند. از طرفى حق هميشه علامت مشخّصى ندارد تا بشود راست را از دروغ تشخيص داد، از اين گذشته تو از دو حال خارج نيستى، يا مردى هستى كه خود را آماده جانبازى در راه حق ساخته‌اى؟ بنابر اين از چه خود را پنهان مى‌دارى، آيا نسبت به حقّ واجبى كه بايد بپردازى، يا كار نيكى كه بايد انجام دهى؟! يا مردى هستى بخيل و تنگ نظر، در اين صورت، مردم چون تو را ببينند مأيوس مى‌شوند و از حاجت خواستن صرف نظر مى‌كنند! به علاوه بيشتر حوايج مراجعان براى تو چندان زحمتى ندارد، از قبيل شكايت از ستمى، يا درخواست انصاف در داد و ستدى.

سپس بدان براى زمامدار، خاصّان و صاحبان اسرارى است كه خود خواه و دست درازند و در داد و ستد، با مردم عدالت و انصاف را رعايت نمى‌كنند؛ ريشه ستم آنان را با قطع وسايل از بيخ بركن! و به هيچ يك از اطرافيان و بستگان خود زمينى از اراضى مسلمانان وامگذار و بايد طمع نكنند كه قرار دادى به سود آنها منعقد سازى كه مايه ضرر ساير مردم باشد؛ خواه در آبيارى و يا عمل مشترك ديگر، بطورى كه هزينه هاى آن را بر ديگران تحميل كنند كه در اين صورت سودش براى آنهاست و عيب و ننگش براى تو در دنيا و آخرت.

حق را درباره آنها كه خواهان حقّند چه خويشاوند و چه بيگانه، رعايت كن و دراين‌باره صابر باش و به حساب خدا بگذار! (وپاداش اين كار را از او بخواه) هرچند اين كار، موجب فشار برياران نزديكت شود و سنگينى اين راه را به خاطر سرانجام ستوده آن تحمّل كن و هرگاه رعايا نسبت به تو گمان بد ببرند، افشاگرى كن! و عذر خويش را در مورد آنچه موجب بدبينى شده آشكارا باآنان در ميان گذار و با صراحت آنها را از خود برطرف ساز،