«آيا آن كس كه آسمانها و زمين را آفريد قادر بر آفرينش همانند آنها نيست؟» [1]

و در آيات ديگر نيز همين منطق در جمله كوتاه‌ترى به چشم مى‌خورد: كَمَا بَدَأنا اوَّلَ خَلْقٍ نُّعيدُهُ‌؛ همانطور كه در آغاز آفريديم باز مى‌گردانيم». [2]

اكنون تاريخچه پيدايش بشر را ورق مى‌زنيم و به عقب بر مى‌گرديم و به آغاز آفرينش او مى‌نگريم:

ناگهان گوى آتشين عظيمى كه بعدها نام «زمين» به خود گرفت از كره خورشيد به خارج پرتاب شد، و بلافاصله شروع به حركت به دور خورشيد كرد، امّا آنقدر شعله ور و سوزان بود كه اگر ناظرى به آن مى‌نگريست چيزى كه احتمال نمى‌داد اين بود كه روزى اين كره سوزان مركز باغهاى زيبا و گلستانها و آبشارها و مرغان خوشرنگ و انسانها گردد.

درست نمى‌داينم از آن لحظه تا كنون چقدر مى‌گذرد، اما شايد پنج هزار ميليون سال پيش بوده است!

هزاران ميليون سال گذشت و زمين داغ و سوزان بود.

گازهاى ئيدروژن و اكسيژن در جو زمين با هم تركيب شدند و بخار آب پيدا شد و باگذشت زمان كه طبقات بالاى جو سرد مى‌شد و به حد كافى از بخار آب اشباع مى‌گرديد بارانهاى سيلابى‌ وحشتناكى آغاز گشت.

[1]. سوره يس (36) آيه 81.

[2]. سوره انبياء (21)، آيه 104.