پايه‌هاى حكومتش به تبعيض‌هاى ناروا در جامعه مسلمين دعوت مى‌كنند به آنها فرياد مى‌زند:

«واى بر شما، به من مى‌گوييد پيروزى خود را در ستم كردن به آنها كه در پناه حكومت من زندگى مى‌كنند جستجو كنم! به خدا سوگند تا ستاره‌اى در آسمان مى‌درخشد چنين نخواهم كرد!» [1] راستى اگر همه زمامداران جهان، و همه مردم عادى، گوشه‌اى از اين ايمان صريح و قاطع در اعماق وجودشان روشن باشد دنياى ما چه قيافه‌اى خواهد داشت؟

آيا اثرى از اين خود خواهى‌ها، خودكامگى‌ها، خودپرستى‌ها و ظلم و تجاوزها در آن خواهد بود؟

به همين دليل، همه اديان و مذاهب آسمانى براى تربيت افراد و اصلاح اجتماعات، كوشش وسيعى براى پرورش ايمان به عالم پس از مرگ، در دل مردم، به عمل آورده اند.

مخصوصاً در قرآن قسمت مهمى از مسائل تربيتى از همين راه تعقيب مى‌شود و به همين جهت تعجب آور نيست اگر بشنويم در قرآن در حدود 1400 مرتبه به اين مسأله و خصوصيات آن اشاره شده است كه از ميان آنها به چند تعبير جالب اشاره مى‌كنيم.

1- قرآن مى‌گويد: نه تنها ايمان و يقين قطعى به آن روز بزرگ براى تربيت انسان كافى است، بلكه «ظن و گمان» به آن هم اثر عميق دارد:

[1]. نهج البلاغه، خطبه 126.