أَ لا يَظُنُّ أُولئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ‌* لِيَوْمٍ عَظيمٍ‌* يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمينَ‌

آيا آنان (كم فروشان كه حق خود را به طور كامل مى‌گيرند و حق مردم را به آنها نمى‌دهند) گمان نمى‌كنند در روز بزرگى برانگيخته خواهند شد، روزى كه همه مردم در پيشگاه پروردگار حاضر مى‌شوند». [1]

2- در موارد مختلفى تأكيد مى‌كند كه تنها «اميد» و «رجا» به آن جهان براى جلويگرى از طغيان انسان و ترك لجاجت در برابر حق و انجام عمل صالح كافى است- توجه داشته باشيد در مفهوم اميد و رجاء قطع و يقين نيفتاده است.

«فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحًا؛ كسيكه اميد ملاقات پروردگار دارد بايد عمل صالح انجام دهد». [2]

«وَ قالَ الَّذينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلائِكَةُ أَوْ نَرى‌ رَبَّنا؛ آنها كه اميد ملاقات ما را نداشتند (از طريق غرور و لجاجت) گفتند: چرا فرشتگان بر ما نازل نمى‌شوند و خدا را با چشم خود نمى‌بينيم؟» [3]

3- در قرآن مخصوصاً تصريح شده كه اعمال و رفتار و گفتار انسان رنگ ابدى، به خود مى‌گيرد، و در آن جهان همگى در كنار انسان حاضر مى‌شوند و با او خواهند بود:

«يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَرًا وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ؛ آن روز كه انسان هر كار نيك و بدى كرده در برابر خود حاضر مى‌بيند.» [4]

[1]. سوره مطففين (83)، آيه 4 تا 6.

[2]. سوره كهف (18)، آيه 110.

[3]. سوره فرقان (25)، آيه 21.

[4]. سوره آل عمران (3)، آيه 30.