آيا آنان (كم
فروشان كه حق خود را به طور كامل مىگيرند و حق مردم را به آنها نمىدهند) گمان
نمىكنند در روز بزرگى برانگيخته خواهند شد، روزى كه همه مردم در پيشگاه پروردگار
حاضر مىشوند». [1]
2- در موارد
مختلفى تأكيد مىكند كه تنها «اميد» و «رجا» به آن جهان براى جلويگرى از طغيان
انسان و ترك لجاجت در برابر حق و انجام عمل صالح كافى است- توجه داشته باشيد در
مفهوم اميد و رجاء قطع و يقين نيفتاده است.
«فَمَنْ كانَ يَرْجُوا
لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحًا؛ كسيكه اميد
ملاقات پروردگار دارد بايد عمل صالح انجام دهد». [2]
«وَ قالَ الَّذينَ لا
يَرْجُونَ لِقاءَنا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلائِكَةُ أَوْ نَرى رَبَّنا؛
آنها كه اميد ملاقات ما را نداشتند (از طريق غرور و لجاجت) گفتند: چرا فرشتگان بر
ما نازل نمىشوند و خدا را با چشم خود نمىبينيم؟» [3]
3- در قرآن
مخصوصاً تصريح شده كه اعمال و رفتار و گفتار انسان رنگ ابدى، به خود مىگيرد، و در
آن جهان همگى در كنار انسان حاضر مىشوند و با او خواهند بود:
«يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ
نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَرًا وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ؛
آن روز كه انسان هر كار نيك و بدى كرده در برابر خود حاضر مىبيند.»
[4]