يك فرد مطلع از خواص داروهاى شفابخش و سموم كشنده، نسبت به اولى فوق العاده علاقه‌مند و از دومى بسيار وحشت دارد او هم هر لحظه كه مى‌خواهد اقدام به كارى كند آثار قطعى آن عمل را در برابر چشمان خود مجسم مى‌بيند!

و به اين ترتيب همواره تحت يك مراقبت دائمى و دقيق از درون وجود خويش قرار دارد، و به طور خودكار در برابر جنايات و تبهكارى‌ها و مفاسد كنترل مى‌شود.

ايمان صريح به اين واقعيت، انسان را به جايى مى‌رساند كه مى‌گويد:

«به خدا سوگند اگر شب‌ها تا به صبح بستر من نوك خارهاى جانگداز باشد، و روزها زنجير در دست و پاى من نهند و در كوچه و بازار بكشانند، از آن خوشتر دارم كه در دادگاه بزرگ پروردگار خويش حاضر شوم در حالى كه ستمى بر بنده‌اى از بندگان خدا كرده باشم و حق كسى را غصب نموده باشم!». [1]

چنين كسى آهن تفتيده و سوزان نزديك دست برادرش- برادرى كه خواهان تبعيض در بيت المال خلق است- مى‌برد و هنگامى كه از مشاهده اين صحنه فريادش بر مى‌خيزد به او اندرز مى‌دهد و مى‌فرمايد:

«تو از شعله آتش كوچكى كه به سان بازيچه‌اى در دست انسانى است، فرياد مى‌كشى و فرار مى‌كنى، اما برادرت را به سوى آتشى مى‌كشانى كه شعله قهر و غضب پروردگار آن را برافروخته است؟!» [2]

و هنگامى كه پاره‌اى از اطرافيان نزديك بين، او را براى تقويت‌

[1]. نهج البلاغه، خطبه 224.

[2]. نهج البلاغه، خطبه 224.