مشروعٌ بل مستحبٌ لِمَن تاقت واشتاقت نفسه إليه مِن الرّجال وَالنّساء كتاباً وسُنَّة مستفيضة أو متواترة وإجماعاً بقسميه مِن المسلمين فضلًا عن المؤمنين أو ضرورة مِن المذهب بل الدّين.

روايات فراوانى كه در اين زمينه نقل شده نيز با كمال وضوح و صراحت اين حقيقت را تأييد مى‌كند. [1]

بديهى است مورد بحث ما غالباً كسانى‌اند كه ميل و علاقه به ازدواج را دارند.

امّا در مورد كسانى كه ميل و علاقه قابل ملاحظه‌اى به ازدواج ندارند نيز مشهور استحباب آن است و فقط قول ضعيفى به استحباب ترك در اين صورت داريم كه استناد به آيه مزبور كرده‌اند.

ولى دلالت آيه بر اين معنى روشن نيست، زيرا كلمه «حصور» از مادّه «حصر» به معنى حبس گرفته شده و جمعى از مفسّران آن را چنين معنى كرده‌اند: «المبالغ فى حبس النّفس عن الشّهوات والملاهى» و بنابراين هيچ دلالتى بر ممدوح بودن امتناع از نكاح ندارد.

سياق آيه نيز اين معنى را تأييد مى‌كند، زيرا به عنوان يك صفت كاملًا ممتاز در رديف نبوّت ذكر شده است و ترك ازدواج اگر هم ممدوح باشد اين‌همه اهمّيّت ندارد.

و به فرض كه مراد از «حصور» كسى باشد كه از ازدواج‌

[1]. براى توضيح بيشتر به وسائل الشيعه، كتاب النّكاح مراجعه كنيد.