آن بحث شد. آن حضرت به قدرى ميهمان‌نواز بود كه او را «ابواضياف» (پدر ميهمانان يا صاحب ميهمانان) لقب داده بودند. [1]

در روايتى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«ابراهيم عليه السلام ميهمان‌دوست بود، و هرگاه ميهمان نداشت براى پيدا كردن ميهمان از خانه بيرون مى‌رفت، و درهاى خانه‌اش را قفل مى‌كرد، و كليد آن را همراه خود مى‌برد. روزى درها را بست و بيرون رفت. چون بازگشت درها را باز ديد، و مردى را در خانه خود مشاهده كرد. به او گفت: اى بنده خدا! به اجازه چه كسى وارد اين خانه شدى؟ گفت: به اجازه پروردگارم، و اين جمله را سه بار تكرار كرد. ابراهيم عليه السلام دانست كه او جبرئيل است، و خداى را سپاس گفت.

سپس جبرئيل رو به ابراهيم عليه السلام كرد و گفت: پروردگارت مرا نزد بنده‌اى از بندگانش كه او را خليل خود گردانيده، فرستاده است. ابراهيم عليه السلام پرسيد: آن بنده چه كسى است كه تا زنده هستم خدمتش كنم؟ گفت: تو همان خليل خدا هستى! پرسيد: به چه علّت؟ گفت: بدان سبب كه تا كنون از خدا چيزى نخواسته‌اى، و تاكنون چيزى از تو درخواست نشده كه در جواب آن «نه» گفته باشى». [2]

4. او بسيار راستگو بود

آيه شريفه 41 سوره مريم ويژگى صداقت فوق‌العاده حضرت ابراهيم عليه السلام را چنين توصيف مى‌كند:

«وَاذْكُرْ فِى الْكِتَابِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقاً نَّبِيّاً»؛ در اين كتاب، ابراهيم را ياد كن، كه او پيامبرى بسيار راستگو بود».

واژه «صديق» صيغه مبالغه از صدق و به معناى كسى است كه بسيار

[1]. سفينة البحار، ج 5، واژه ضيف، ص 268

[2]. تاريخ انبيا (محلّاتى)، ص 121