مى‌خوانيم:

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ». [1] به خلاف دوستى خداوند كه همگى در آن يكسان نيستند.

در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است: «خداوند، اگر ابراهيم عليه السلام را به عنوان خليل (دوست) انتخاب كرد، به خاطر نياز به دوستى او نبود، بلكه به خاطر اين بود كه ابراهيم عليه السلام بنده مفيد پروردگار و كوشا در راه رضاى او بود». [2]

و امّا اين كه ابراهيم عليه السلام چه امتيازاتى داشت كه خداوند اين مقام را به او بخشيد، در روايات علل مختلفى براى آن ذكر شده، كه همه آنها مى‌تواند دليل اين انتخاب بوده باشد. از جمله امام صادق عليه السلام در حديثى مى‌فرمايد:

«انَّما اتَّخَذَ اللَّهُ ابْراهيمَ خَليلًا لِانَّهُ لَمْ يَرُدَّ احَداً وَلَمْ يَسْئَلْ احَداً قَطُّ غَيْرَ اللَّهِ‌

؛ خداوند از آن جهت ابراهيم عليه السلام را به عنوان خليل خود انتخاب كرد كه هرگز تقاضاكننده‌اى را محروم نساخت، و هيچ‌گاه از كسى جز خدا تقاضا نكرد». [3] و از بعضى از روايات ديگر استفاده مى‌شود كه اين مقام بر اثر كثرت سجود، اطعام گرسنگان، نماز در دل شب، و يا به خاطر كوشا بودن در راه اطاعت پروردگار بوده است. [4]

3. ميهمان‌نوازى ابراهيم عليه السلام‌

حضرت ابراهيم عليه السلام فوق‌العاده ميهمان‌نواز بود. داستان ميهمان‌نوازى آن حضرت از فرشتگان الهى در سوره ذاريات آيات 24 تا 27 آمده، كه قبلًا در مورد

[1]. سوره فاطر، آيه 15؛ ترجمه: «اى مردم! شما (همگى) نيازمند به خداييد»

[2]. مجمع البيان، ج 3، ص 201؛ تفسير تبيان، ج 3، ص 342

[3]. عيون اخبارالرضا، ج 2، ص 76؛ بحارالانوار، ج 12، ص 4، و ج 93، ص 150

[4]. بحارالانوار، ج 12، ص 4، باب 1 از ابواب قصص ابراهيم عليه السلام‌