1. امامت چيست؟

سؤال: امامتى كه برتر از «عبوديّت»، «رسالت»، «نبوّت» و «خليل‌اللّهى» است به چه معناست؟

پاسخ: مفسّران اهل سنّت در تفسير صحيح اين آيه مانده‌اند. عدّه زيادى از آنها گفته‌اند: «امامت در اين آيه همان نبوّت است!». [1]

چطور مى‌توان اين تفسير را پذيرفت، در حالى كه به اتّفاق تمام مفسّران اعطاى مقام امامت در اواخر عمر حضرت ابراهيم عليه السلام بوده، و آن حضرت از سنّ نوجوانى به مقام نبوّت، بلكه رسالت و تبليغ آيين يكتاپرستى رسيده بود، و ستاره‌پرستان و ماه‌پرستان و خورشيدپرستان و بت‌پرستان بابل و سپس شام را به خداى يگانه خواند؟

عدّه‌اى ديگر از اهل سنّت امامت را به طهارات دهگانه به شرح زير تفسير كرده‌اند:

1. گرفتن شارب، 2. گذاشتن ريش، 3. تراشيدن سر، 4. مسواك زدن، 5. خلال كردن، 6. از بين بردن موهاى زايد بدن، 7. ختنه كردن، 8. ناخن گرفتن، 9. غسل جنابت، 10. تطهير با آب.

امّا آيا اين امور، والاتر و بالاتر از عبوديّت و نبوّت و رسالت و خليل اللّهى است؟

اهل سنّت بر اثر جدا شدن از اهل‌بيت عليهم السلام در بسيارى از موارد نتوانسته‌اند براى آيات قرآن تفسير مناسبى ارائه كنند، كه اين يك مورد آن است. و نمونه ديگر آن، تفسير آيه شريفه‌ «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ» [2] است؛ امّا مفسّران شيعه تفاسير روشنى از امامت ارائه داده‌اند. به عنوان نمونه، مرحوم طبرسى مفسّر

[1]. تفسير المنار، ج 1، ص 455

[2]. سوره مائده، آيه 3.