3. مقام رسالت؛ «نبىّ»، وحى و پيام‌هاى الهى را در اختيار مردم قرار مى‌دهد، ولى مأمور تبليغ آن در نقاط مختلف نيست؛ امّا وظيفه رسول تبليغ وحى در نقاط مختلف دنياست. در نتيجه حضرت ابراهيم عليه السلام كه هم نبىّ است و هم رسول، جهت تبليغ آيين توحيد از بابل به شام و از شام به مكّه سفر كرد.

4. مقام خليل اللّهى؛ ابراهيم بت‌شكن علاوه بر مقام عبوديّت و نبوّت و رسالت، خليل اللَّه نيز بود. همه چيزش را از خدا مى‌دانست، و علاقه فوق العاده‌اى به خداى يكتاى بى‌همتا داشت. طبق برخى روايات، روزى شنيد كه شخصى مى‌گويد:

«سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَالرُّوح»

گفت: «كيست كه نام معشوق و محبوب مرا مى‌برد؟ نيمى از اموالم را به او دادم. و اگر يكبار ديگر آن را تكرار كند نيم ديگر را هم به او خواهم داد». [1]

5. مقام امامت؛ مقام امامت كه اوج افتخار آن حضرت است. [2]

چند پرسش و نكته‌

سؤالات متعدّدى پيرامون آيه مورد بحث مطرح است. از جمله اين كه:

1. امامت يعنى چه؟ و منظور از آن در اينجا چيست؟

2. آيا همه پيامبران علاوه بر پيامبرى امام هم بوده‌اند؟

3. تفاوت نبوّت و امامت و رسالت در چيست؟

4. چگونه حضرت ابراهيم عليه السلام به امامت رسيد؟

5. ظالم كيست؟

6. امام از سوى چه كسى تعيين مى‌شود؟

[1]. الفضائل والرذائل، ص 103

[2]. اصول كافى، ج 1، باب طبقات الانبياء والرسل والأئمّه، ص 175، ح 2