4. هنگامى كه ميهمان وارد مى‌شود در حمل و نقل اثاثيّه‌اش به او كمك كند، امّا موقع رفتن اين كار را نكند، [1] تا احساس كند از آمدنش خوشحال و از رفتنش ناراحت هست.

5. در صورتى كه ميهمان روزه نمى‌گيرد، ميزبان هم روزه (غير واجب معيّن) نگيرد. [2] مثلًا اگر ميزبان دوست دارد در روز عيد غدير كه روزه‌اش ثواب فوق‌العاده‌اى دارد روزه بگيرد، امّا ميهمانش روزه نيست، اسلام به ميزبان دستور مى‌دهد روزه نگيرد تا ميهمان به هنگام غذا خوردن خجالت نكشد.

6. ميزبان كار منزل را بر ميهمان تحميل نكند. [3] مثل اينكه بگويد: «چه خوب شد آمدى، اين فرش را بگير تا به زيرزمين منزل ببريم»؛ يا بگويد: «مدّت‌ها بود مى‌خواستم تانكر بالاى پشت بام را پايين بياورم، لطفاً كمك كن كه اين كار را انجام دهم». البتّه اگر خود ميهمان مايل باشد و اصرار كند (همان‌گونه كه بعضى از خانم‌ها در ميهمانى با ميل خود به هنگام شستن ظروف غذا به ميزبان كمك مى‌كنند) اشكالى ندارد.

7. ميهمان را دچار زحمت نكند. [4] مثلًا چندين رقم غذا و سفره‌اى رنگين نچيند، چون به ضرر خود ميهمان هم هست. زيرا چه بسا قصد دارد علاوه بر ناهار، شام را هم نزد صاحبخانه بماند، امّا وقتى مشاهده مى‌كند كه ميزبان چقدر به خود و خانواده‌اش زحمت مى‌دهد، از اين كار صرف نظر كرده و پس از ناهار مى‌رود.

«عبداللَّه بن سنان» ميهمان «صفوان»، كه هر دو از اصحاب امام صادق عليه السلام بودند، شد. عبداللَّه خطاب به ميزبان خود گفت: «صفوان! اگر غذايى دارى بياور.

[1]. بحارالانوار، ج 75، ص 453، ح 16

[2]. سفينة البحار، ج 5، ص 272

[3]. همان مدرك، ص 270

[4]. بحارالانوار، ج 75، ص 459، ح 5