موضوعيّت ندارد. حتّى اگر دو دوست صميمى به رستورانى بروند و با هم غذا بخورند، هر كس پول سهم خود را مى‌دهد و هيچ كدام ديگرى را ميهمان خود نمى‌كند! آرى وقتى انسان مادّى شود همه معنويات رنگ مى‌بازد.

امّا اسلام آنقدر بر ميهمانى تأكيد مى‌كند كه اميرالمؤمنين على عليه السلام بخاطر نيامدن ميهمان محزون و غمگين مى‌شود. با اين حال غربى‌ها ما را متّهم به خشونت و بى‌عاطفگى مى‌كنند. شما خواننده گرامى قضاوت كنيد كه: ما اهل خشونتيم، يا آنها كه بويى از عاطفه نبرده‌اند؟!

آداب ميهماندارى‌

در روايات اسلامى و معارف دينى آداب فراوانى در مورد ميهماندارى مطرح است، كه به هفت نمونه آن اشاره مى‌شود:

1. ميزبان بايد ميهمان خود را با گشاده‌رويى و خوشرويى و مهر و عاطفه و مهربانى پذيرايى كند، [1] و رو ترش نكند، و چهره درهم نكشد، تا ميهمان احساس نكند سربار است.

2. ميزبان با ميهمان هم‌غذا شود، و اگر ميهمان‌هاى متعدّدى دارد قبل از همه شروع كرده، و پس از همه دست از غذا بكشد، تا ميهمانان احساس شرم نكنند، و به راحتى غذا بخورند. [2]

3. هنگامى كه ميهمان آهنگ رفتن كرده، و قصد خداحافظى دارد او را بدرقه كند. [3] تا درِ خانه، تا سرِ كوچه، يا ترمينال، يا ايستگاه راه‌آهن، تفاوت مقدار بدرقه، بستگى به نوع ميهمان دارد.

[1]. سفينة البحار، ج 5، ص 270

[2]. همان مدرك‌

[3]. همان مدرك‌