بنابراين جاى تعجب نيست كه افعالى كه براى ديگران مباح يا مستحب شمرده مى‌شود، براى آنها گناه‌ ناميده شود!

به عبارت ساده‌تر: گناه بر دو قسم است.

1- گناه مطلق‌

كه ز هر كس سر زند گناه، عصيان و سركشى است و در خور مجازات؛ اعم از مجازات‌هاى اين جهان و يا آن جهان. (اگر چه ممكن است درجه اين مجازات به اختلاف مرتكبين آن، متفاوت باشد، يعنى درباره بعضى خفيف‌تر و درباره برخى شديدتر و در مورد گروهى ديگر، اشدّ مجازات تعيين شود.)

بايد به طور كلى پيشوايان بزرگ دين‌ (پيامبران و امامان) از تمام اين گناهان مصونيت داشته باشند.

2- گناهان نسبن‌

يعنى كارهايى كه از نظر قانون الهى مجاز است، اما در عين حال، انجام آنها متناسب اب مقام بعضى نيست ز ازاين رو نام گناه بر آن گذارده ميشود؛ اگر چه ممكن است از ديگرى گناه حساب نشود و بلكه حسنه‌اى هم محسوب گردد. (مانند، مثال‌هايى كه در گذشته بيان شد)

بديهى است اين نوع گناه، در حقيقت گناه نيست، زيرا گناه واقعى همان سرپيچى، تمرّد و تخلف از قانون است‌ و همان طور كه گفته شد:

انجام اين نوع از كارها، مستلزم هيچ گونه سرپيچى و تخلف از فرمان خدا نيست، بلكه امورى است كه انجام آن كه انجام آن ازنظر قانونى جايز است، ولى با موقعيت و شخصيّت افراد ممتاز و برجسته تناسب‌