ندارد.

مثلًا: در همان مثال‌ خدامات اجتماعى‌ هيچ كسى ز نظر قانونى، هيچ اجبارى ندارد كه در ساختن فلان بيمارستان شركت كند و اگر هم مايل به شركت بود، تعهدى درباره مقدار كمكى و ثروتمند- كه از همسايگان آن بيمارستان است-

در اين خدمت احتاعى يا يك كمك ناچيز، زشت و نا زيبا و به يك معنى‌ گناه‌ است؛ در عين اينكه ز نظر قانون، جرم و خلافى از او سرنزده است.

گناهانى كه در آيات و سخنان پيشوايان بزرگ اين به آنها نسبت داده شده، همه از اين قبيل است، يعنى مقام، موقعيت معنوى، علم و دانش و ايمان آنها به قدرى برجسته است كه يك غفلت جزئى در يك كار ساده معمولى و يا در توجه خاص و هميشگى كه بايد به خداوند داشته باشند، گناه‌ ناميده مى‌شود.

اشكال‌

ممكن است كسى بگويد: شما اعتراف مى‌كنيد كه: به كار بردن نكته معصيت وگناه و مانند آن در گناهان نسبى، جنبه مجازى دارد و ظاهر آن در ابتدا، همان نوع اول است، پس به چه دليل و با كدام قرينه، اين همه تعبيرات را بر معنى مجازى حمل مى‌كنيد؟!

پاسخ‌

به دليل اينكه قرائن گوناگونى هم در خود اين عبارات و هم در خارج براى اين معنى وحود دارد.

از يك طرف دلائل عصمت، به طور قطع به ما يم گويد: امكان‌