نقطه دور دستى زندگى مى‌كند و هرگز چشمش به يك مبلّغ لايق مذهبى نيفتاده است- يك نماز ساده معمولى و خالى از تمام مستحبات، در آخر وقت به جا آورد، بسيار شايسته تحسين و تقدير است، اما همين عمل از يك روحانى بزرگ- كه خود مى‌خواهد مربى اجتماعى باشد- ناپسند و قابل اعتراض و ملامت است.

دليل همه اينها يك چيز است و آن اينكه: انتظاراتى كه از هر كس مى‌رود به امكانات او (عقل، دانش، ايمان و قدرت و توانايى) بستگى دارد، عبارت معروف حسنات الابرار سيّئات المقرّبين‌ [1] نيز اشاره به اين حقيقت دارد.

اى بسا كارهايى كه صادر شدن آن از يك نفر، عين ادب، خدمت، محبت و عبادت شمرده مى‌شود، اما از فرد ديگرى، عين بى ادبى، خيانت، خلاف صميميت و كوتاهى در بندگى و اطاعت محسوب مى‌گردد!

اكنون با توجه به اين حقيقت، موقعيت پيامبران را در نظر بگيريم و اعمال آنها را با آن موقعيت فوق‌العاده عظيم مقايسه كنيم.

آنها مستقيماً با مبدئى در ارتباط هستند كه شعاع علم و دانش بى پايانش بر دل‌هاى آنها مى‌تابد، حقايق بسيارى بر آنها آشكار است كه از ديگران مخفى است، علم، ايمان و تفوى آنها در عالى‌ترين درجه است. خلاصه آنها به اندازه‌اى به خدا نزديك اند كه حتى يك لحظه سلب توجه از خداوند براى آنها لغزشى محسوب مى‌شود.

[1]-/ اعمال نيك خوبان، گناه نزديگان خدا محسوب مى‌شود