درباره حضرت آدم (عليه السلام) در قرآن مجيد مى‌خوانيم:

«... و عصى آدم ربّه فغوى .... آدم‌ پروردگارش را نافرمانى كرد و از پاداش او محروم شد.» [1]

در اينحا نسبت‌ عصيان‌ به حضرت آدم (عليه السلام) داده شده است.

به موسى و يونس عليهما السلام و بعضى از پيامبران ديگر، نسبت‌ ظلم‌ داده شده است و مانند:

«... ربّ انّى ظلمت نفسى فأغفرلى فغفر له‌ .... پروردگارا! من‌ (موسى) به خود ستم كردم، مرا ببخش. خدا او را بخشيد ...» [2]

«... فنادى فى الظّلمات ان لا اله الّا انت سبحانك انى كنت من الظّالمين‌ .... (يونس) در آن ظلمت‌هايى‌ (متراكم) صدا زد:

خداوندا! جز تو معبودى نيست، منزهى تو. من از ستمكاران بودم.» [3]

در بعضى موارد ديگر نسبت‌ ذهب‌ (گناه) به آنها داده شده و همچنين تعبير به آمرزش و غفران- كه لازمه آن وجود آن گناه است- در مورد آنان بسيار ديده مى‌شود 5 در دعاها و مناجاهاى فراوانى كه از أئمه عليهم السلام نقل شده، اعترافات زيادى به گناه، تقصير، عصيان و امثال آن ديده مى‌شود كه هنگام مناجات از خداوند طلب عفو و گذشت از آن كرده‌اند 6

[1]-/ طه/ 121

[2]-/ قصص/ 16

[3]-/ انبيا/ 87