و «مشهود»
ذكر كردهاند، كه به دو مورد آن- كه مهمتر است- اشاره مىكنيم:
الف)
شاهد به معناى گواهان اعمال؛ دست، پا، زبان، چشم، گوش، پوست بدن، فرشتگان كاتب
اعمال، زمينى كه بر روى آن اطاعت و معصيت خدا مىشود، و حتّى زمانى كه در آن گناه
و ثواب صورت مىگيرد، همگى شاهد و گواهان اعمال ما هستند. و «مشهود»، اعمال
انسانهاست.
ب)
شاهد پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله است. همانگونه كه خداوند متعال خطاب به
پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمود: « «يَا
أَيُّهَا النَّبِىُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِداً وَمُبَشِّراً وَنَذِيراً»؛
اى پيامبر! ما تو را گواه فرستاديم و بشارت دهنده و بيمكننده».
[1]
بنابراين يكى
از القاب پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله «شاهد» است. و منظور از مشهود اعمال
ماست. يعنى پيامبر صلى الله عليه و آله گواه اعمال ما در روز قيامت است.
قرآن
مىفرمايد: «از هر امّتى در روز قيامت گواهى مىآوريم و پيامبر اسلام گواه گواهان
است». [2]
تفاوت مهم
پيامبران و دشمنانشان
در ميان
پيامبران خدا عليهم السلام و دشمنانشان تفاوتهاى زيادى وجود داشت. يكى از مهمترين
آنها اين بود كه انبيا بر منطق و استدلال و عقل تكيه مىكردند، ولى دشمنانشان بر
تهديد، ارعاب، زور و شكنجه تكيه داشتند؛ كه نمونههاى فراوانى از آن در قرآن مجيد
و تاريخ انبيا به چشم مىخورد.
مثلًا حضرت
ابراهيم عليه السلام خطاب به بتپرستان مىفرمايد: