البتّه انسان‌هاى كم‌ظرفيّت طغيان مى‌كنند، امّا انسان‌هاى دريادلى چون مولاى متّقيان على عليه السلام زمان خانه‌نشينى و با زمان خلافتش هيچ تفاوتى با هم نداشت، و هيچ تغييرى در لباس و غذا و عبادت و ساير برنامه‌هايش ايجاد نشد. آرى اگر سطل آبى در دريا ريخته شود موجى ايجاد نمى‌شود، امّا يك استكان آبى كه در حوض كوچكى ريخته مى‌شود موج ايجاد مى‌كند. انسان‌هاى بى ظرفيّت و كم‌ظرفيّت زود ادّعاهاى بزرگى مى‌كنند. برخى افراد همچون برگ درختان خشك با وزش نسيمى به هر جا مى‌روند، امّا برخى ديگر همچون كوه ثابت و استوارند. [1] نه تنها بادها و طوفان‌ها آنها را جابجا نمى‌كند و مسيرشان را تغيير نمى‌دهد بلكه آنها مسير طوفان‌ها را عوض مى‌كنند.

به هر حال اين سلطان كم ظرفيّت مردم را به پرستش خود دعوت كرد. مدّتى گذشت، تلبيخا مى‌گويد: روزى در حضور پادشاه بوديم كه خبرنگار قصر وحشت‌زده به نزد پادشاه آمد و گفت خبر تلخى دارم! پادشاه گفت: آن خبر چيست؟ گفت: يكى از سلاطين همسايه با لشكر عظيمى به سمت كشور ما در حال حركت است و اكنون به نزديك مرزها رسيده و قصد جنگ با ما را دارد.

پادشاه وقتى اين خبر را شنيد، بسيار ترسيد و بدنش شروع به لرزيدن كرد، طورى كه تاجش به زمين افتاد! تلبيخا در ادامه مى‌گويد: هنگامى كه چنين صحنه‌اى را مشاهده كردم با خود گفتم: اين انسان ضعيفى كه اين‌قدر ترسوست، و با شنيدن يك خبر ناگوار اين گونه مى‌لرزد، چگونه مى‌تواند خدا باشد؟!

خداوند كسى است كه آسمان با عظمت، زمين گسترده، ستارگان زيبا، ماه‌

[1]. در روايتى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم: «الْمُؤْمِنُ اصْلَبُ مِنَ الْجَبَلِ، الْجَبَلُ يُسْتَقَلُّ مِنْهُ، وَالْمُؤْمِنُ لايُسْتَقَلُّ مِنْ دِينِه شَيْ‌ءٌ؛ مؤمن از كوه سخت‌تر است. (زيرا) از كوه كم مى‌شود، امّا چيزى از ايمان مؤمن كاسته نمى‌شود. (ميزان الحكمه، باب 293، ح 1462).