همان هفته‌هاى اول كلاس، با همان برخوردها و تماسهاى اوليه دانشجويانش خواهد فهميد تا پايان درس كدام قبولند و يا كداميك رفوزه. اين مطلب به خصوص در ماههاى آخر سال تحصيلى به قدرى براى او روشن و واضح است كه با اطمينان خاطر مى ‌تواند بگويد در امتحانات، كدام دانشجو مؤفّق و كدام نامؤفّق است.

بايد توجّه داشت اين استاد دلسوز و علاقمند هيچ تبعيض يا اختلافى بين شاگردان خود قائل نشده و از هر امكانى براى مؤفقيّت و پيشرفت آنان استفاده كرده است. چنين استادى نسبت به دانشجويان كوشا، خوشحال و خشنود و نسبت به دانشجويان تنبل ناراحت و رنجور است. او در اين فكر است كه چرا برخى از دانشجويان وقت گرانبهاى خود را صرف سرگرميهاى بيهوده و حتَّى مضرّ مى ‌كنند. از اين جهت حتى مى ‌توان گفت اين استاد نسبت به دانشجويان تنبل سعى و تلاش بيشترى به كار گرفته و هميشه آنها را تشويق به جدّيت در تحصيل كرده و نسبت به خطرى كه در كمين آنان است، هشدار مى ‌دهد.

اينجا مى ‌توان يك پرسش را مطرح كرد: اين كه استاد وضع آينده دانشجويان را پيش‌بينى مى ‌كند آن هم يك پيش‌بينى صحيح و مطابق واقع، آيا او مرتكب عمل اشتباهى شده است؟ و شاگردانى كه در طول سال تحصيلى، تنبلى كرده و به دنبال تحصيل نبوده‌اند، آيا عدم مؤفقيّت اينان به گردن استاد دلسوزى است كه از هيچ كوششى براى پيشرفت آنان دريغ نكرده است؟ استاد مى ‌توانسته پيش‌بينى كند، فلان دانشجوى تنبل رفوزه خواهد شد اما به‌خاطر شكست روحى دانشجو، حتى اين پيش‌بينى را هم بيان نكرده است، پس آيا شكست‌