اين حديث
شريف خطوط مهمى را در برابر مسلمانان ترسيم مىكند كه به قسمتى از آن ذيلًا به طور
فشرده اشاره مىشود:
1-
قرآن و اهلبيت عليهم السلام هميشه همراه يكديگرند و جدايى ناپذيرند؛ و آنها كه
طالب حقايق قرآن هستند بايد دست به دامن اهلبيت عليهم السلام بزنند.
2- همان گونه كه پيروى از قرآن بدون هيچ گونه قيد
و شرط بر همه مسلمين واجب است پيروى از اهلبيت عليه السلام نيز بدون قيد و شرط
واجب است.
3- اهلبيت عليهم السلام معصوم اند زيرا
جدايىناپذير بودن آنها از قرآن از يك سو، و لزوم پيروى بى قيد و شرط از آنان از
سوى ديگر، دليل روشنى بر معصوم بودن آنها از خطا و اشتباه و گناه است. چرا كه اگر
آنها گناه يا خطايى داشتند از قرآن جدا مىشدند؛ و پيروى از آنان، مسلمانان را از
ظلالت و گمراهى بيمه نمىكرد؛ و اينكه مىفرمايد: با پيروى از آنان در برابر
گمراهىها مصونيت داريد، دليل روشنى بر عصمت آنها است.
4- از همه مهم تر اينكه پيامبر صلى الله عليه و
آله اين برنامه را براى تمام ادوار تاريخ مسلمين تا روز قيامت تنظيم كرده؛
مىفرمايد: «اين دو هميشه با هم هستند تا در كنار حوض كوثر نزد من آيند». اين به
خوبى نشان مىدهد كه در تمام طول تاريخ اسلام فردى از اهل بيت عليهم السلام به
عنوان پيشواى معصوم عليه السلام وجود دارد؛ و همان گونه كه قرآن هميشه چراغ هدايت
است آنها نيز هميشه چراغ هدايت اند؛ پس بايد كاوش كنيم و در هر عصر و زمان آنها را
پيدا كنيم.
5- از اين حديث شريف استاده مىشود كه جداشدن يا
پيشى گرفتن از اهل بيت عليهم السلام مايه گمراهى است؛ و هيچ انتخابى را نبايد بر
انتخاب آنها مقدم داشت.