آرى هيچ ابهامى در استفاده اين امور از حديث فوق وجود ندارد.

جالب اينكه سمهودى شافعى‌ [1] از علماى معروف قرن نهم و دهم هجرى صاحب كتاب «وفاء الوفاء» در يكى از نوشته‌هاى خود به نام «جواهر العقدين» كه درباره حديث ثقلين نگاشته مى‌گويد: «انَّ ذلك يُفْهِمَ وُجُودَ مَنْ يَكُونُ اهْلًا لِلتَّمَسُكِ بِه مِنْ اهلِ البَيْتِ وَ العِتْرَةِ الطّاهِرَةِ فى كُلِّ زَمانٍ وُجِدُوا فِيه الى قِيامِ السّاعَةِ، حتّى يَتَوَجَّهُ الحَثُّ المَذْكورُ الَى الَّتمَسُكِ بِه كَما انَّ الكِتابَ العَزيزِ كَذلِكَ»:

«اين حديث مى‌فهماند كه در هر زمانى تا روز قيامت در ميان اهل بيت عليهم السلام كسى وجود دارد كه شايستگى تسمك و پيروى دارد؛ همان گونه كه قرآن مجيد نيز چنين است». [2]

تنها يك سؤال‌

تنها سؤالى كه در اينجا باقى مى‌ماند اين است كه در بعضى از روايات- هر چند بسيار كم- به جاى‌ «و عترتى اهل بيتى» تعبير، «و سنتى» شده است؛ كه بر دو مورد آن در سنن بيهقى دست يافتيم. در يك مورد ابن عباس از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل مى‌كند كه حضرت در حجة الوداع خطبه خواند و فرمود: «چيزى در ميان شما گذارده‌ام كه اگر چنگ به آن زنيد هرگز گمراه نمى‌شويد.» سپس فرمود: «كِتابَ اللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِيِّهِ.» [3]

و در سند ديگرى از ابوهريره نيز همين مضمون نقل شده است. [4] ولى روشن است كه اين حديث در برابر آن همه احاديث كه تصريح به اهلبيت و عترت مى‌كند؛ و حتى در بعضى از آنها سه بار اهلبيت تكرار، و نسبت به آنها تأكيد شده؛ و در بعضى صريحاً نام على عليه السلام آمده و پيامبر صلى الله عليه و آله دست او را گرفته و معرفى‌

[1]. سمهود، قريه بزرگى در كنار نيل مصر است.

[2]. خلاصه عبقات الانوار، جلد 2، صفحه 285.

[3]. سنن بيهقى، جلد 10، صفحه 114.

[4]. سنن بيهقى، جلد 10، صفحه 114.