متذكّر شويد».

در آيه 36 سوره يس مى‌فرمايد: سُبْحَانَ الَّذِى خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَمِمَّا لَايَعْلَمُونَ‌: «منزّه است كسى كه تمام زوجها را آفريد، از آنچه زمين مى روياند، و از خودشان، و از آنچه نمى دانند» اين آيه با وضوح بيشترى، گستردگى زوجيت را در گياهان و انسان‌ها و اشيايى كه از محدوده علم بشر بيرون است بيان مى‌كند.

بسيارى از مفسران، چون براى زوجيت به معناى حقيقى آن (دو جنس نر و ماده) در اينجا مفهومى نيافته‌اند؛ آن را به معناى اصناف مختلف موجودات جهان تفسير كرده‌اند كه به صورت زوج زوج در آمده است، مانند روز و شب، نور و ظلمت، دريا و صحرا، خورشيد و ماه، جنگ و صلح و غير اينها.

ولى امروز ما تفسير دقيق‌ترى براى اين دو آيه مى‌يابيم؛ چرا كه تحقيقات علمى اين حقيت را به خوبى اثبات كرده كه تمام موجودات جهان ماده، از اجزاى بسيار كوچكى به نام اتم تشكيل شده، و اين اجزاء كه در گذشته به عنوان موجود نشكن (اجزاء لاتَتَجَزى) را شناخته شده بود و به همين دليل نام اتم (به معناى نشكن) براى آن انتخاب كرده بودند؛ با سر پنجه علم و دانش بشر، شكسته شده و انرژى اتمى و صنايع مربوط به آن از اينجا نشأت گرفت.

هنگامى كه اتم را شكافتند، آن را مركب از اجزايى كه عمدتاً الكترون‌ها- ذرات گردنده اتم كه داراى بار منفى الكتريسيته هستند- و پروتون‌ها- هسته اتم كه داراى بار الكتريسته مثبت است- يافتند؛ و به اين ترتيب معناى دقيق‌ترى از زوجيت در تمام ذرات عالم هستى، يعنى وجود دو شئ‌نر و ماده، مثبت و منفى،