لطيفى كه كيسه‌هاى گرده را با خود حمل مى‌كنند در اطراف قرار گرفته و همراه وزش باد، به حركت در آمده و ذرات گرده را بر طَبَق گل مى‌پاشند. دانه‌هاى گرده كه هر كدام به تنهايى گياه بسيار كوچكى هستند؛ به سرعت ريشه دوانده و پس از عبور ازطَبَق گل در خلوت‌گاهى كه در بُنِ گل نهفته است با نطفه ماده آميزش كرده و تخم گل يا ميوه را تشكيل مى‌دهد، گويى برگ‌هاى زيباى گل، آرايشى هستند براى اين بزم وصلت عجيب؛ و يا پرده هايى براى اين حجله گاه.

حشرات و پروانه‌هاى زيبا و زنبوران عسل نيز به اين بزم فرا خوانده مى‌شوند؛ و از شيرينى خاصى كه در بن گل‌ها از پيش تهيه شده مى‌خورند- سهل است- براى ما هم سهمى مى‌آورند و اين عسل هايى كه در ظروف مخلتف مى‌بينيم همان سهميّه ما است كه زنبوران عسل از آن بزم فراهم كرده‌اند.

به هر حال با تصريح قرآن در آيات مختلف، بر عموميت مسأله زوجيت در گياهان كه اگر استثنايى هم داشته باشد، كم و ناچيز است- و درهر قانون كلى استثناهايى وجود دارد- پرده از روى اين راز مهم كه در آن عصر و قرن‌ها بعد از آن از چشم تيزبين دانشمندان نهان بوده برداشته است؛ و اين خود يك معجره جالب علمى است.

9. قرآن و زوجيت عمومى‌

در آيه 49 سوره ذاريات مى‌خوانيم: وَمِنْ كُلِّ شَىْ‌ءٍ خَلَقْنَا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ‌: «و از هر چيز يك جفت آفريديم، (و اينها همه براى آن است كه) شايد