انَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُم تَطْهِيراً. [1]

در «مقاييس اللغه» آمده است كه اصل‌ «رجس» به معناى «اختلاط» است، سپس به اشياى آلوده رجس گفته شده به خاطر اين‌كه با چيز ديگرى مخلوط مى‌شود.

ولى «راغب» در «مفردات» اصل رجس را به معناى «شى‌ء ناپاك» تفسير كرده، و براى آن چهار نوع مصداق بيان نموده است: ناپاك از نظر طبع آدمى، از نظر عقل، از نظر شرع، و از تمام اين جهات.

بعضى براى «رجس» مصاديق يا معانى زيادى ذكر كرده‌اند مانند: گناه و شرك و حسد و بخل، ناپاك، نجس، مخلوط، چركين، صداى شديد خارج از حد اعتدال، شك، كفر، لعنت، بوى بد، و مانند آن.

به نظر مى‌رسد كه «رجس» در آيه فوق به خاطر مطلق بودن معناى وسيع و گسترده‌اى دارد، و هرگونه گناه و شرك و بخل و حسد و آلودگى‌هاى ظاهرى و باطنى و حالات و اخلاق نفرت‌انگيز را شامل مى‌شود، در واقع اهل‌بيت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از همه اين امور به اراده پروردگار پاك بوده‌اند بدون شك اين آيه مسأله «عصمت» را در شخص پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و خاندانش- در اين كه منظور از اهل بيت كيست؟ بعداً به خواست خدا سخن خواهيم گفت- ثابت مى‌كند، زيرا اراده خداوند تخلف‌ناپذير است، وقتى او اراده كرده، پليدى را از اين خاندان دور كند مفهومش‌ «تضمين عصمت» آنها است، زيرا مسلّماً شرك و گناه در هر شكل و هر صورت از واضح‌ترين مصاديق رجس و پليدى است، و نفى رجس و پليدى به طور مطلق، مسلّماً شامل گناهان مى‌شود.

آيا اين اراده، اراده تشريعى است يا تكوينى؟ و به تعبير ديگر: آيا خداوند فرمان‌

[1]. سوره احزاب، آيه 1.