اين حقيقت است كه او بايد معصوم باشد والّا ممكن نبود در همه چيز و براى هر كس و در هر زمان و مكان سرمشق باشد.

روى اين جهت آيه فوق از يك نظر هماهنگ با آياتى كه مؤمنان را امر به اطاعت از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم بدون قيد و شرط مى‌كند است (آيات گذشته).

ممكن است گفته شود در قرآن مجيد در دو مورد ديگر تعبير «اسوه» آمده است- آيه 4 و 6 سوره ممتحنه- كه علاوه بر پيامبر بزرگى همچون ابراهيم، مؤمنان همراه او را شامل مى‌شود در حالى كه همراهان ابراهيم معصوم نبودند، مى‌فرمايد: قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌: «براى شما اقتداى نيكويى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند وجود داشت، هنگامى كه به قوم (مشرك) خود گفتند: ما از شما و آنچه را غير از خدا مى‌پرستيد بيزاريم».

ولى دقت در آيه مزبور به خوبى نشان مى‌دهد كه اقتدا و تأسى در اين‌جا تنها در يك بعد خاص است، و آن مسأله‌ «برائت از مشركان» است، زيرا گروهى از تازه مسلمانان عصر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم حاضر نبودند به آسانى از دوستان و بستگان مشرك خود دست بردارند، قرآن مى‌گويد: «شما از ابراهيم و اصحابش سرمشق بگيريد كه وقتى توحيد را پذيرفتند، اعلام بيزارى از مشركان نمودند».

آيه ششم اين سوره نيز توضيح و تأكيدى بر همين مطلب است، بنابراين هرگز سخن از اقتدا و تأسّى مطلق نسبت به ياران ابراهيم عليه السلام در ميان نيامده است (دقت كنيد).

در ششمين آيه اهل‌بيت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را مخاطب ساخته، مى‌فرمايد: «خداوند فقط مى‌خواهد پليدى و گناه را از شما اهل‌بيت دور كند و شما را كاملًا پاك سازد»