برخوردار بودند.

اين‌كه قرآن با صراحت مى‌گويد نوح نهصد و پنجاه سال در ميان قومش به دعوت پرداخت و به گفته خودش از هرگونه وسيله‌اى براى هدايت آنها كمك طلبيد، گاهى آشكارا دعوتشان كرد، گاهى پنهان، گاه روزها، گاه شب‌ها، گاه به خانه‌هاى آنها مى‌رفت، و گاه در جلسات عمومى آنها شركت مى‌كرد؛ با اين‌كه در اين مدت طولانى تعداد بسيار اندكى به او ايمان آوردند، نشان مى‌دهد كه چه قدر با آن قوم بت‌پرست و لجوج مدارا نموده است.

لحن سخنان او كه در سوره نوح در قرآن مجيد آمده به خوبى نشان مى‌دهد كه او كاملًا از در تشويق وارد مى‌شد و تا يأس كامل از آنها و نسل‌هاى آينده آنان پيدا نكرد اقدام به نفرين ننمود.

حتى گاهى انسان از حسن خلق و محبّت فوق‌العاده بعضى از پيامبران در برابر دشمنان در شگفتى فرو مى‌رود؛ چنانكه درباره حضرت لوط در قرآن آمده براى انصراف قوم گنه‌كار از اعمال زشت و شنيعشان به آنها پيشنهاد كرد كه بياييد از طريق ازدواج با دختران من به خواسته‌هاى غريزى خود برسيد! (يعنى ايمان بياوريد و با آنها ازدواج كنيد).

به هر حال هر قدر بيشتر در حالات اين بزرگواران دقت مى‌كنيم به اين امتياز بزرگ اخلاقى آنها آشناتر مى‌شويم.

11- پيروزى در آزمايش‌هاى سخت‌

بسيارى از پيامبران در دوران عمر خود در ميدان‌هاى سخت انواع آزمايش‌ها قرار مى‌گرفتند؛ اما از صفات بارز آنها تحمل انواع شدائد و عدم غرور در مقابل پيروزى‌ها، و خلاصه موفقيت در برابر آزمايش‌هاى سخت الهى بود، نوح پيامبر در دوران تبليغ نهصد و پنجاه ساله‌اش، موسى‌ در مدين در خدمت شعيب و در دوران‌