در واقع ايراد اوّل برهمايى‌ها درست به اين مى‌ماند كه بگوييم: «هيچ‌كس نبايد نزد استاد برود و از دانش و تجربه او چيزى بياموزد، زيرا آنچه را استاد مى‌گويد: يا موافق عقل شاگرد است يا مخالف!» اگر موافق است نيازى به استاد نيست، و اگر مخالف است نبايد آن را پذيرفت!

مسلّماً يك سخن كودكانه است كه پاسخش بر هيچ انديشمندى پوشيده نيست؛ استاد چيزهايى به انسان مى‌آموزد كه عقل او از نفى و اثبات آن عاجز است.

از اين گذشته در همان قسمت‌هايى كه عقل ما به طور صحيح آن را دريافته، گاه دچار اضطراب و وسوسه مى‌شويم كه درست فهميده‌ايم يا اشتباه است؟ شكى نيست كه تأييد و تصديق انبياء در اين زمينه ما را سخت‌تر و مصمّمتر مى‌سازد پس نه در آنچه مى‌دانيم بى نياز از انبياء هستيم، و نه در آنچه نمى‌دانيم (دقت كنيد).

ب: درست است كه ما خدا را با دليل عقل مى‌شناسيم و به حكم عقل بايد شكر نعمت‌هاى او را بجاى آوريم؛ ولى اين براى ما كافى نيست؛ راه سعادت و كمال انسانى بسيار پرپيچ و خم و مملوّ از خطرات و پرتگاه‌ها است، مردانى لازم است كه با نيروى الهى و امدادهاى غيبى دست ما را بگيرند، و از اين پيچ و خم‌ها بگذرانند.

ما هرگز از انسانى همچون خود پيروى نمى‌كنيم، بلكه از انسان بسيار آگاهى پيروى مى‌كنيم كه از طريق وحى با علم بى‌پايان پروردگار مربوط است، و پيروى از چنين كسى كاملًا منطقى به نظر مى‌رسد.

ج: از آنچه در بالا گفته شد پاسخ ايراد سوّم نيز روشن مى‌شود؛ زيرا اگر ما خود را در اختيار انبياء مى‌گذاريم و سر به فرمان آنها مى‌نهيم، به خاطر علم و دانش فوق العاده و تقواى بى نظيرى است كه در آنها سراغ داريم.

گاهى ما قلب و مغز خود را كه مهمترين و عزيزترين اعضاى ما است، در اختيار جراح موارد اعتماد مى‌نهيم، و او با چاقوى جراحى به جان اين دو عضو مهم افتاده، و در حالى كه ما با ميل خود بيهوشى را پذيرفته‌ايم و هرچه مى‌خواهد همان‌