«زبور» به معناى تمام كتب انبياست، و «ذكر» به معناى لوح محفوظ است، يعنى اين حكم نخست در لوح محفوظ و سپس در تمام كتب انبيا آمد. 2- «زبور» به معناى كتاب‌هايى است كه بعد از تورات نازل شد، و «ذكر» اشاره به تورات است. 3- «زبور» به معناى، زبور داوود است و «ذكر» به معناى تورات مى‌باشد. [1]

در هر صورت آيه نشان مى‌دهد كه اين يك حكم عمومى و سنت مستمر الهى بوده كه جهت‌گيرى تعليمات انبيا به سوى تأسيس حكومت صالحان و نيكان و پاكان در كره زمين بوده است، و گاه بعضى از آنان موفق به تشكيل نمونه‌اى از آن گرديدند.

و مصداق كامل آن طبق روايات متواتره هنگام ظهور مهدى (ارواحنا فداه) خواهد بود.

اين نكته نيز مسلّم است كه تأمين اهداف اديان الهى و انبيا بدون تشكيل چنين حكومتى كامل نخواهد شد، زيرا تجربه نشان داده كه تنها از طريق توصيه و نصيحت و اندرز، احكام الهى به طور كامل پياده نمى‌شود، بلكه بايد از اهرم حكومت، در تمام ابعاد استفاده كرد، و زندگى انسان‌ها را از لحظه تولد، تا هنگام مرگ زير پوشش تعليمات آسمانى قرار دارد.

تعبير به‌ «عَبَادِىَ الصَّالِحُونَ» تعبيرى است بسيار جامع و گويا كه تمام شايستگى‌ها را از نظر «ايمان» و «علم» و «تقوا» و مديريّت و تدبير» شامل مى‌شود، آرى چنين اشخاصى هستند كه مى‌توانند وارث حكومت زمين گردند.

13- دعوت به وحدت‌ اختلاف بزرگترين عامل فساد جامعه و سبب از ميان رفتن نيروها و امكانات مادى و معنوى هر قوم و ملّت است به همين جهت، يكى از اهداف اصلى انبيا و دستورات عمومى آنها، مبارزه با اختلافات است، همان‌گونه كه‌

[1]. مجمع‌البيان، جلد 7، صفحه 66- همين معانى سه گانه در تفسير قرطبى، جلد 6، صفحه 4389 نيز آمده است.