مى‌كردند، و به آنها انجام كارهاى نيك و برپاداشتن نماز و اداى زكات را وحى كرديم» وَ جَعَلْنَاهُمْ ائِمَّةً يَهْدُونَ بِامْرِنَا وَ اوْحَيْنَا الَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَ اقَامَ الصَّلَاةِ وَ ايِتَاءَ الزَّكوةِ

اشاره به اين‌كه آنها علاوه بر مقام نبوّت و رسالت كه لازمه‌اش دريافت وحى و ابلاغ آن به مردم است، امامت به معناى رهبرى همه جانبه جسمانى و روحانى، ظاهرى و باطنى مردم را به عهده داشتند، و كارشان در اين مرحله‌ «هدايت به فرمان خدا» يعنى ايصال به مطلوب و رساندن به سر منزل مقصود بود، و در اين مرحله خداوند انجام انواع كارهاى نيك و عبادات را به آنها وحى مى‌فرمود.

گرچه برپا داشتن نماز و اداى زكات، جزء خيرات و افعال نيك است، ولى به خاطر اهميّت اين دو، مخصوصاً روى آنها انگشت گذاشته شده است.

در اين‌كه منظور از وحى‌ در جمله‌ اوْحَيْنَا الَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ‌ در اين‌جا چيست؟

بسيارى از مفسّران، آن را به معناى‌ وحى تشريعى‌ دانسته‌اند، يعنى انواع كار خير را در برنامه دينى آنها گنجانديم‌ [1] ولى بعضى ديگر آن را به معناى‌ وحى تكوينى‌ تفسير كرده‌اند، يعنى به آنها توفيق و توان و عشق به انجام اين كارها را بخشيديم، و آنان را با روح القدس تأييد نموديم، تا از عهده اين كارها به خوبى برآيند.

12- حكومت صالحان‌ و به طور كلى حكومت «عدل الهى» نيز در برنامه‌هاى انبيا مندرج بوده است، چه آنها كه توفيق پياده كردن آن را يافتند، و چه آنها كه بر اثر اوضاع و شرايط خاص زمانشان قادر به انجام آن نشدند.

دوازدهمين آيه مورد بحث اشاره لطيفى به اين معنا دارد، مى‌فرمايد: «ما در «زبور» بعد از «ذكر» (تورات) مقرر داشتيم كه بندگان صالح من، وارث حكومت زمين خواهند شد» وَ لَقَدْ كَتَبْنَا فِى الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ انَّ الْارْضَ يَرِثُها عِبادِىَ الصَّالِحُونَ‌

مرحوم طبرسى در مجمع‌البيان در تفسير زبور و «ذكر» سه قول نقل كرده است: 1-

[1]. طبق اين تفسير، آيه محذوفى دارد و در تقدير چنين است و اوحينا اليهم الامر بفعل‌الخيرات.