اين آيات درست همان حقيقتى را مى‌گويد كه در بالا به آن اشاره شد، يعنى كسى كه آيات الهى در اختيار او قرار گرفته، و مجهز به سلاح قاطع نيرومند اعجاز شده، و در حقيقت خداوند مهر تأييد بر سخنان او زده، اگر حتى يك لحظه از مسير الهى منحرف شود، خداوند به او مهلت نخواهد داد، و بر حساس‌ترين نقطه بدن او يعنى شريان قلبش ضربه مى‌زند، و به حياتش خاتمه مى‌دهد، چرا كه در غير اين صورت سبب اغراى به جهل و القاى مردم در گمراهى شده است، و اين خود دليل گويايى است بر مسأله عصمت.

گرچه مسأله خطا از اختيار انسان بيرون است، و نمى‌شود كسى را به خاطر خطاهاى غير قابل اجتناب مجازات كرد، ولى با توجه به اين‌كه خطاى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم همان اثرى را دارد كه تهمت و افتراى او بر خدا دارد، يعنى مايه گمراهى خلق خدا مى‌شود، لذا از محتواى اين آيه مى‌توان استفاده كرد كه پيامبران از چنين خطائى نيز مصونيت دارند در همين زمينه در حديثى از على بن موسى الرضا عليه السلام مى‌خوانيم كه به مأمون فرمود: مِنْ دينِ الْامامِيَّةِ، لَايَفِرضُ اللَّهُ طاعَةَ مَنْ يَعْلَمُ انَّهُ يُضِلُّهُمْ وَ يُغْوِيهِمُ، وَ لَا يَخْتارُ لِرِسَالَتِهِ وَ لَايَصْطَفِى مِنْ عِبَادِهِ مَنْ يَعْلَمُ انَّهُ يَكْفُرٌ بِهِ وَ بِعِبَادَتِهِ، وَ يَعْبُدُ الشَّيْطَانَ دُونَهُ.

: «از دين اماميه اين است كه خداوند هرگز اطاعت كسى كه مردم را گمراه سازد و منحرف كند واجب نمى‌كند، و براى مقام رسالت، از ميان بندگانش كسى را بر نمى‌گزيند كه مى‌داند كافر به خدا و عبادت او مى‌شود و شيطان را به جاى او پرستش مى‌كند». [1]

در حديث ديگرى از امام اميرالمؤمنين على عليه السلام مى‌خوانيم كه:

انَّ اللَّهَ انّمَا امَرَ بِطَاعَةِ رَسُولِهِ لِانَّهُ مَعْصُومٌ مُطَهَّرٌ لَايَأْمُرُ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ وَ انَّمَا امَرَ بِطَاعَةِ اولىِ الأَمْرِ لِانَّهُمْ مَعْصُومُونَ مُطَهَّرُونَ لَايَأْمُرُونَ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ، فَهُمْ اولوُ الامْرِ، وَ الطّاعَةُ مَفْرُوضَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ مِنْ رَسُولِهِ، لَاطَاعَةَ لِاحَدٍ سِوَاهُمْ: «خداوند دستور به اطاعت رسولش داده به خاطر اين‌كه معصوم و پاك است، و هرگز امر به معصيت خدا

[1]. بحارالانوار، جلد 11، صفحه 76، حديث 3 باب عصمة الانبياء.