است آن عمل زشت از او سرزند (البتّه منظور محال عادى است نه عقلى- مانند اجتماع ضدين- دقت كنيد).

اين حقيقت را با ذكر مثال‌هايى مى‌توان روشن ساخت، و آن اين‌كه بسيارى از ما در برابر بعضى از گناهان حالتى شبيه به عصمت داريم- فقط در برابر بعضى از گناهان-؛ مثلًا كسى را در ميان خود پيدا نمى‌كنيم كه حاضر باشد روز روشن لخت مادر زاد در كوچه و خيابان ظاهر گردد، و اگر كسى از ما مرتكب چنين كارى شود يقين پيدا مى‌كنيم كه هوش و عقل خود را از دست داده، وگرنه محال است در حالى كه عاقل و هوشيار است اقدام به چنين كارى كند.

نوشيدن آب‌هاى بسيار كثيف و آلوده فاضلاب مسلّماً حرام است؛ آيا هيچ عاقلى در ميان ما پيدا مى‌شود كه اقدام به اين عمل كند؟!

يك طبيب آگاه به رموز علم طبّ، و خطر انواع بيمارى‌هاى واگيردار، هرگز حاضر نيست آبى را كه از شستشوى لباس بيماران عفونى به دست مى‌آيد بنوشد!

بنابراين در يك كلمه مى‌توان گفت: «ما در برابر اين گونه اعمال زشت مصونيت داريم؛ چرا كه آگاهى كافى از مفاسد اين اعمال پيدا كرده‌ايم، و اگر روزى هوا و هوس بخواهد ما را به دنبال اين امور بفرستد با نيروى عقل و دانش و ايمان آن را سركوب مى‌كنيم.

حال اگر كسى پيدا بشود كه آگاهى او نسبت به تمام گناهان و معاصى در سر حد آگاهى ما از زشتى اين امور باشد مسلّماً آنها را ترك خواهد گفت.

به تعبير ديگر انگيزه‌هاى گناه اعم از جهل و بى‌خبرى يا غلبه شهوات و هوس‌ها در وجود انبياء و امامان معصوم در پرتو علم و آگاهى و تقواى آنان به طور كامل محكوم به شكست است.

ناگفته پيدا است پيامبران به خاطر ارتباطى كه با عالم غيب و درياى علم بى‌پايان پروردگار دارند، آگاهى كافى نسبت به مفاسد گناهان و فلسفه نهى از آنها، و زشتى اين اعمال دارند، و از سوى ديگر همين ارتباط نيرومند كه در سر حد شهود و