نه تنها خطا را در اين قسمت جائز شمرده‌اند بلكه به افسانه دروغين غرانيق براى اثبات اين مقصود در مورد شخص پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم العياذ باللَّه استدلال نموده‌اند).

و در مورد چهارم يعنى آنچه مربوط به افعال پيامبران است پنج قول وجود دارد:

1- عقيده شيعه اماميه بر اين است كه هيچ‌گونه گناهى نه كبيره نه صغيره، نه عمداً نه از روى فراموشى و خطا، از آنها سر نمى‌زند، تنها كسى كه در اين مسأله- فقط در يك مورد- مخالفت كرده است شيخ صدوق و استادش محمد بن حسن بن وليد است كه گفته‌اند مانعى ندارد كه خداوند فراموشى را بر پيامبرش در پاره‌اى از افعال مسلط سازد نه فراموشى از ناحيه شيطان و همين معنا را درباره ائمه طاهرين نيز گفته‌اند.

2- اكثر معتزله‌ [1] بر اين عقيده‌اند كه گناه كبيره از آنها سر نمى‌زند ولى گناهان صغيره‌اى كه باعث نفرت مردم نشود و نشانه پستى نباشد ممكن است از آنان سرزند!

3- ابو على جبايى كه يكى از متكلمان معتزله و از پيشوايان آنها است‌ [2] معتقد بود كه انبياء مرتكب كبيره يا صغيره از روى عمد نمى‌شوند، ولى به خاطر اشتباه و سهو ممكن است از آنها سربزند.

4- نَظّام‌ [3] كه او هم از علماى معروف معتزله در عهد بنى‌عباس است و جمعى ديگر عقيده داشتند:" آنها هيچ‌گونه گناهى جز از روى سهو و خطا انجام‌

[1]. معتزله پيروان واصل بن عطاد هستند كه از شاگردان حسن بصرى بود سپس از در مخالفت بااو در آمد و از او كناره‌گيرى كرد؛ لذا پيروانش به معتزله معروف شدند و در ميان اهل سنت طرفداران زيادى دارند.

[2]. جبا نام يكى از مناطق خوزستان بوده است.

[3]. نام او ابراهيم بن سيّاره است و به اين سبب لقب نظّام به او داده شده كه شغلش در بازار بصره‌به نظم كشيدن مهره‌ها و فروختن آن بود، يا به اين‌جهت كه سخنان خود را به طور منظم ادا مى‌كرد.