2. فَانَّ اللَّهَ شاكِرٌ عَليمٌ‌: «خداوند (نسبت به عمل او) قدردان، و (از آن) آگاه است» [1]

3. لَيْسَ لَهُمْ مِنْ دُوْنِهِ وَلىٌّ وَ لا شَفِيعٌ‌: «هيچ ياور و سرپرست و شفاعت كننده اى جز خدا ندارند» [2]

4. وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَي‌ءٍ وَكِيْلٌ‌: «و او نگهبان و مدبّر هر چيزى است» [3]

5. الَيْسَ اللَّهُ بِكافٍ عَبْدَهُ‌: «آيا خداوند براى (نجات و دفاع از) بنده اش كافى نيست؟!». [4]

توضيح و پيام‌

«شاكِرْ» و «شَكُورْ» از ماده شُكر به گفته فروق اللغة به معناى اعتراف كردن به نعمت به عنوان بزرگداشت بخشنده نعمت است، و به گفته مصباح اللغة شكر، همان اعتراف به نعمت، و انجام طاعت، ترك معصيت است، و لذا گاهى با زبان و گاهى با عمل حاصل مى‌شود، و به گفته راغب در مفردات معناى اصلى آن تصوّر نعمت و اظهار آن است، و نقطه مقابل آن كفر (و كفران) به معناى فراموشى نعمت و پوشيدن آن است، و چهار پاى شكور به حيوانى گفته مى‌شود كه آثار رسيدگى و پرورش صاحبش را با چاق شدن نشان مى‌دهد، سپس شكر را به سه‌

[1]. سوره بقره، آيه 158- اين واژه «شاكر» چهار بار در قرآن مجيد آمده و تنها در دو مورد به عنوان وصف الهى است (سوره نساء، آيه 147).

[2]. سوره انعام، آيه 51- واژه «شفيع» پنج بار در قرآن مجيد كه در سه مورد، وصف الهى است (سوره انعام، آيه 70، سوره سجده، آيه 4).

[3]. سوره انعام، آيه 102- واژه «وكيل» بيست و چار بار در قرآن مجيد آمده كه قسمتى از آن به عنوان توصيف پروردگار است. مانند: سوره آل‌عمران، آيه 173- سوره هود، آيه 12- سوره يوسف، آيه 66- سوره قصص، آيه 28- سوره نساء، آيات 81 و 109 و ...

[4]. سوره زمر، آيه 36- واژه «كافى»، فقط يكبار در قرآن مجيد آمده (در آيه فوق).