مرحوم كفعمى در مصباح ضمن معانى ديگر به آن اشاره كرده است. [1]

همچنين جبران كننده شكست‌ها، ناكامى‌ها و ندامت‌هاى حاصل از گناه است.

اين واژه، همان‌گونه كه مرحوم طبرسى در مجمع البيان اشاره كرده است، هنگامى كه در مورد خداوند به كار مى‌رود جنبه مدح و ثنا دارد، در حالى كه در مورد بندگان جنبه مذمت دارد (زيرا حكايت از برترى‌جوئى و تكبر و ظلم و فساد مى‌كند).

پيامى كه اين وصف الهى به ما مى‌دهد از يك‌سو توجّه به عظمت و علو مقام خدا است و از سوى ديگر توجّه به رحمت و عطوفت و عنايت او در جبران شكست‌ها، و محروميت‌ها، و گناهان است.

39. شَكُوْرٌ 40. شاكِرٌ 41. شَفِيْعٌ 42. وَكيْلٌ 43. كافِىٌ‌

اين اوصاف پنج‌گانه نيز همه از صفات فعل است، مجموعه‌اى است از صفاتى كه حاكى از انواع نعمت‌ها و مواهب پروردگار و حمايت و دفاع او از بندگان است، و لذا پيوند نزديكى در ميان آنها ديده مى‌شود و روى اين جهت آنها را در يك مجموعه در اينجا آورده‌ايم، به قرآن باز مى‌گرديم و گوش دل به آيات زير مى‌سپاريم:

1. انَّ اللَّهَ غَفُوْرٌ شَكُورٌ: «خداوند آمرزنده و قدردان است». [2]

[1]. مصباح، صفحه 319.

[2]. سوره شورى، آيه 23- واژه «شكور» 9 بار در قرآن مجيد آمده كه تنها در چهار مورد، وصف خداوند است (فاطر- 30 و 34، شورى- 23، تغابن- 17).