بسيار عفو مى‌كند. [1]

تكيه بر اين وصف خداوند به خاطر آن است كه اگر عفو او نباشد كسى از آثار گناه رهايى نمى‌يابد، اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

«اللّهُمَّ احْمِلْنى عَلى‌ عَفْوِكَ وَ لا تَحْمِلْنى عَلى‌ عَدْلِكَ»: «خداوندا! با عفو و بخشش خود با من رفتار كن نه با عدل و داد خود» [2]

و در فرمان مالك اشتر مى‌فرمايد:

«وَ لا غَنِىً بكَ عَنْ عَفْوِهِ وَ رَحْمَتِهِ»: «تو هرگز بى‌نياز از عفو و رحمت خدا نيستى» [3]

عفو بر پروردگار به قدرى گسترده است كه هيچ حد و مرزى براى آن متصوّر نيست، و قرآن مجيد تنها چيزى را كه از آن استثناء كرده همان شرك است و لذا در حديثى آمده است كه امام حسن عسكرى عليه السلام فرمود: «انَّ اللَّهَ لَيَعْفُو يَومَ القيامَةِ عَفْواً يُحيطُ عَلَى العِبادِ حَتّى يَقُولَ اهْلُ الشِّركِ وَ اللَّهِ رَبّنا ما كُنّا مُشْرِكِينَ»: «خداوند در روز قيامت آنچنان عفو مى‌كند كه بندگان را احاطه مى‌نمايد، تا آنجا كه مشركان طمع مى‌كنند و مى‌گويند به پروردگارمان سوگند كه ما مشرك نبوده‌ايم» [4]

و از سوى ديگر به بندگان درس عفو و بخشش را مى‌آموزد، و به آنها توصيه مى‌كند كه تا مى‌توانند از گناهان يكديگر بگذرند، به اين اميد كه خدا از گناهان‌

[1]. «عَفُوّ» بر وزن فَعُول است كه دو واو آن درهم ادغام شده.

[2]. نهج‌البلاغه، خطبه 227.

[3]. نهج البلاغه، نامه 53.

[4]. بحارالانوار، جلد 6، صفحه 6، حديث 12، باب 19 عفواللَّه ...