11- بنگر چگونه آيات را براى آنها با تعبيرات گوناگون بيان مى‌كنيم شايد بفهمند.

12- «و به آنها كه در راه خدا كشته مى‌شوند مرده مگوييد بلكه آنها زندگانند ولى شما نمى‌فهميد.

13- پرهيزكاران هنگامى كه گرفتار وسوسه‌هاى شيطان مى‌شوند به ياد (خدا) مى‌افتند و بينا مى‌گردند.

14- و هيچ‌كس نمى‌داند فردا چه مى‌كند؟ و هيچ‌كس نمى‌داند در چه سرزمينى مى‌ميرد؟ (فقط خداوند عالم و آگاه است).

مفردات‌

* «عقل» به گفته «لسان العرب» و «مفردات راغب» در اصل از «عقال» به معناى طنابى است كه بر پاى شتر مى‌بندند تا حركت نكند، و از آن‌جا كه نيروى خرد، انسان را از كارهاى ناهنجار باز مى‌دارد اين واژه بر آن اطلاق شده است، بعضى ديگر از كتب لغت مانند «صحاح» «عقل» را به معناى «حَجْر» و «مَنع» تفسير كرده‌اند، و بعضى مانند «قاموس» به معناى «علم به صفات اشيا از حسن و قبح و كمال و نقصان» و در «مجمع البحرين» در تفسير عاقل مى‌گويد: «او كسى است كه مى‌تواند نفس خويش را كنترل كند، و از هوى و هوس باز دارد».

به نظر مى‌رسد كه ريشه اصلى همان منع و باز داشتن است، و لذا هنگامى كه زبان كسى بند مى‌آيد عرب مى‌گويد: «اعتقل لسانه» و به «ديه» نيز «عقل» مى‌گويند چرا كه جلوى خونريزى بيشتر را مى‌گيرد، و «عقيله» به زنى گفته مى‌شود كه داراى عِفت و حجاب و پاكدامنى است.

به گفته «خليل بن احمد» در كتاب «العين» «عقل» به قلعه و دژ نيز گفته مى‌شود.

و همان‌گونه كه ملاحظه مى‌كنيم مفهوم منع و بازدارى در همه اين معانى نهفته‌