نكته ديگر اينكه غيبت بدبينى مى‌آفريند، پيوندهاى اجتماعى را سست مى‌كند، سرمايه اعتماد را از بين مى‌برد و پايه‌هاى تعاون و همكارى را متزلزل مى‌سازد.

مى‌دانيم كه اسلام براى وحدت و يكپارچگى جامعه‌اسلامى و انسجام و استحكام آن، اهمّيّت فوق‌العاده‌اى قائل شده است و هر چيز اين وحدت را تحكيم كند مورد علاقه اسلام است و هر چيز آن را تضعيف كند منفور است و غيبت يكى از عوامل مهمّ تضعيف است.

از اينها گذشته، غيبت بذر كينه و عداوت را در دل‌ها مى‌پاشد و گاه سرچشمه نزاع‌هاى خونين و قتل و كشتار مى‌شود.

خلاصه اگر در اسلام غيبت يكى از بزرگترين گناهان شمرده شده براى آثار سوءِ فردى و اجتماعى آن است.

غيبت در روايات اسلامى‌

در روايات اسلامى تعبيراتى بسيار تكان‌دهنده در اين زمينه ديده مى‌شود، از جمله:

در حديثى پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«انَّ الدّرهَمَ يُصيبُهُ الرَّجُلُ مِنَ الرّبا أعظَمُ عِندَاللّهِ فِى‌الخَطيئَةِ مِن سِتّ وَثَلاثِينَ زَنيَّةٍ يَزنيها الرَّجُلُ وَ أربَى‌الرّبا عِرضُ الرَّجُلِ المُسلِمِ‌

؛ درهمى كه انسان از ربا به دست مى‌آورَد، گناهش نزد خدا از سى‌و شش زنا بزرگ‌تر است و از هر ربا بالاتر، آبروى مسلمان است». [1] البتّه اين مقايسه براى اين است كه زنا هر اندازه قبيح و زشت باشد، جنبه حقّ‌اللّه دارد، ولى رباخوارى و از آن بدتر ريختن آبروى مردم از طريق غيبت يا غير آن، جنبه حقّ‌النّاس دارد.

در حديث ديگرى آمده است كه روزى پيامبر صلى الله عليه و آله با صداى بلند خطبه خواند

[1]. المحجّة البيضاء، ج 5، ص 253.