تعديل آرزوها

7

يا أباذَر، اذا أصبَحتَ فَلا تُحَدّث نَفسَكَ بِالمَساءِ وَاذا أمسَيتَ فَلا تُحَدّث نَفسَكَ بالصَّباحِ وَخُذ مِن صِحَّتِكَ قَبلَ سُقمِكَ وَمِن حَياتِكَ قَبلَ مَوتِكَ فإنَّكَ لا تدري ما اسمُكَ غَداً.

اى ابوذر، چون صبح كردى، از شام سخن مران و چون شب كردى وعده صبحگاه به خود مده، از زمان تندرستى‌ات براى روز بيمارى استفاده كن و از زندگانى‌ات پيش از مرگت، چرا كه نمى‌دانى فردا نام تو چيست.

بحارالانوار، ج 77، ص 75

نور هدايت‌

اگر در مورد اعضا و جوارح آدمى بينديشيم درمى‌يابيم كه هيچ چيزى در وجود انسان بيهوده خلق نشده است. يعنى عواطف و تمايلات و غرايز مختلفى كه در انسان وجود دارد همه لازم است. «امَل» (آرزو) از جمله چيزهايى است كه اگر در ما نباشد چرخ‌هاى وجود انسان به حركت درنمى‌آيد. انسان به اميد و آرزو زنده است. انسان‌هاى نااميد را بايد انسان‌هاى مرده حساب كرد. مثلًا انسان مريض تا زمانى كه اميدوار به درمان باشد بيمارى برايش خطر چندانى ندارد، امّا اگر از بهبودى و سلامتى نااميد شد همين نااميدى عامل خطرناكى براى از پا درآوردن او مى‌شود. در حديثى آمده است:

«لَولا الأمَلُ لَما رَضَعَت والِدَةٌ وَلَدَها وَلا غَرَسَ غارِسٌ شَجَراً

؛ اگر اميد نبود هيچ مادرى به فرزندش شير نمى‌داد و كسى‌