لذا بايد هر مسأله‌اى را براى اهلش بگذارند. مسائل فقهى را براى مراجع و مجتهدان و حوزه‌هاى علميّه بايد گذاشت، چون آنها اهلش هستند. مسائل دينى چيزى نيست كه هر چه به ذهن هر كسى رسيد بگويد. من حساب كرده‌ام حدود پنجاه سال است كه در اين حوزه تدريس مى‌كنم، ولى مثل آنها جرأت نمى‌كنم با آن صراحت جواب بدهم. بايد پذيرفت كه حساب تخصّص‌هاى علمى از مسائل شرعى و دينى جداست و هر كسى در قلمرو خودش فعّاليّت كند.

طب براى اطبّا، كشاورزى براى كشاورزان، فقه هم براى فقها.

بنابراين حضرت مى‌فرمايد: اگر از موضوعى بپرسند و پاسخ آن را ندانى صريحاً بگو نمى‌دانم كه در اين صورت از تبعات آن نجات پيدا مى‌كنى و به چيزى كه نمى‌دانى فتوا نده كه از عذاب قيامت نجات يابى.

سخن‌گفتن در كلام حضرت على عليه السلام‌

«لا تَقُل ما لا تَعلَمُ بَل لا تَقُل كُلَّ ما تَعلَمُ فإنَّ اللّهَ فَرَضَ عَلى‌ جَوارِحِكَ كُلّها فَرائِضَ يَحتَجُّ بِها عَلَيكَ يَومَ‌القِيامَةِ

؛ آنچه را نمى‌دانى مگوى، بلكه هر آنچه را مى‌دانى همه را مگوى، زيرا خداوند بر اعضا و جوارح تو فرايضى مقرّر داشته كه روز قيامت به آنها با تو احتجاج خواهد كرد». [1]

«كَم مِن نَظَرَةٍ جَلَبَت حَسرَةً وَكَم مِن كَلِمَةٍ سَلَبَت نِعمَةً

؛ بسا نگاهى كه موجب حسرت و بسا سخنى كه موجب سلب نعمت است». [2]

«اذا تَكَلَّمتَ بِالكَلِمَةٍ مَلَكَتكَ وَاذا أمْسَكتَها مَلَكتَها

؛ هرگاه سخنى گفتى تو در بند آن خواهى بود و چون ساكت مانى، سخن در بند تو خواهد بود». [3]

«لا يَزالُ الرَّجُلُ المُسلِمُ يُكتَبُ مُحسِناً مادامَ ساكِتاً فإذا تَكَلَّمَ كُتِبَ مُحسِناً أو مُسيئاً

؛______________________________

(1). نهج البلاغه، حكمت 382.

(2). تحف العقول، ص 90.

(3). غرر الحكم، ج 1، ص 128.