و قدرتش گسترده، و دانا (به هر چيزى) است». [1] وقتى انسان مى‌خواهد انفاق كند شيطان دست او را مى‌گيرد و به او وعده فقر مى‌دهد، ولى خداوند وعده آمرزش و فزونى مى‌دهد.

و باز مى‌فرمايد: « «يَمْحَقُ اللَّهُ الرّبُوا وَ يُرْبِى‌الصَّدَقَاتِ»؛ خداوند، ربا را نابود مى‌كند و صدقات را افزايش مى‌دهد». [2] و مى‌فرمايد: « «يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ هُمْ عَنِ‌الْأَخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ»؛ آنها فقط ظاهرى از زندگى دنيا را مى‌دانند، و از آخرت (و پايان كار) غافلند». [3] مردم هميشه ظاهر دنيا را مى‌بينند، امّا اسلام به باطن مى‌نگرد و مى‌گويد: انفاق باعث كمبود نيست. مثلًا در محاسبه ما شهدا جزءِ امواتند، ولى قرآن مى‌فرمايد:

بالاتر از محاسبات شما، محاسبات ديگرى است. اگر با محاسبات قرآن بسنجيد نتيجه‌ها وارونه مى‌شود. جايى كه فنا فرض مى‌شود مى‌بينند كه هستى است و جايى كه موت فرض مى‌شود حيات جاويدان را مى‌بينند. اين نمى‌شود مگر با ديد ايمانى.

در دنيايى كه ما زندگى مى‌كنيم برخى منافع زودگذر ظاهراً ضررهاى درازمدّت دارد و عكس آن هم صادق است. همه عقلا مى‌گويند اگر منفعت درازمدّت به عملى كوتاه‌مدّت بسته است بايد آن عمل سختِ كوتاه‌مدّت را انجام داد. اگر شما با يك عمل جرّاحى، در آينده از دست مرض خلاصى مى‌يابيد بايد آن را بپذيريد. گاه غذاى چرب و لذيذى براى انسان آماده است امّا مى‌گويد سرماخوردگى دارم. از لذّت يك‌ساعت براى سلامت صدها ساعت بعد صرف‌نظر مى‌كند. حال چرا ما در مورد آخرت به اين اصل عقلايى عمل نكنيم؟

آيا- العياذباللّه- به‌اندازه همين پرهيز و استفاده از عمل جرّاحى به آخرت باور

[1]. سوره بقره، آيه 268.

[2]. سوره بقره، آيه 276.

[3]. سوره روم، آيه 7.