ضعيف يا بى‌باورى است.

2. يكى از نشانه‌هاى ضعف يقين اين است كه گمان مى‌كنى آنان روزى‌دهنده‌اند لذا سپاسشان مى‌گويى و ستايششان مى‌كنى. بعضى‌ها مى‌گويند اگر فلانى نبود من بيچاره مى‌شدم، يا از گرسنگى مى‌مردم، يا گاهى به‌صورت شرك‌آلود مى‌گويند: اوّل خدا دوم شما. او را در كنار خدا قرار مى‌دهد ولى به ترتيب، در حالى كه اصلًا مقايسه شدنى نيستند. بنده كجا و مولا كجا. درست است كه

«مَن لَم يَشكُرِ المَخلُوقَ لَم يَشكُرِ الخالِقَ؛

كسى كه مخلوق را شكر نگويد شكر خالق را هم به‌جا نياورده»، امّا اينكه بگويد اين بنده را هم در كنار خدا داشته باشم تا به من كمك كند، شرك است.

3. عكس آن هم اين است كه انسان بگويد فلان‌كس نان مرا بُريد. مردم را بر چيزى كه خدا از تو بريده است مذمّت كنى. خدا براى مصلحت، يا دليلى و يا مجازات تو، روزى‌ات را قطع كرده و آن فرد وسيله بوده است.

در ادامه، حضرت سه مطلب را مطرح مى‌كند:

الف) اگر انسان چيزى را براى رضاى خدا رها كند، خداوند بهتر از آن را به او مى‌دهد. مبادا گمان كنى چيزى را كه براى خدا مى‌دهى زيان مى‌كنى، نه‌تنها ضرر نمى‌كنى بلكه نفع مى‌برى.

ب) اگر كارى را براى رضاى خدا كنى خداوند ثواب فراوان به تو مى‌دهد.

ج) همّت شما آخرت باشد كه ثواب و عقابش دائم است.

امّا در مورد جمله اوّل از آيات قرآن كمك بگيريم و با اين احاديث بياميزيم تا در مجموع، مسأله براى ما روشن شود. خداوند در قرآن مى‌فرمايد: « «الشَّيْطَانُ يَعِدُكُمُ الْفَقْرَ وَ يَأْمُرُكُمْ بِالْفَحْشَاءِ وَاللَّهُ يَعِدُكُمْ مَغْفِرَةً مِنْهُ وَ فَضْلًا وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ»؛ شيطان شما را (هنگام انفاق) وعده فقر و تهيدستى مى‌دهد و به زشتى‌ها امر مى‌كند، ولى خداوند وعده آمرزش و فزونى به شما مى‌دهد، و خداوند رحمت‌