رها كرده و به نماز مى‌ايستد، سختى مى‌كشد، ولى آن عمل مكروه و مورد كراهت او نيست، و به طور كلى هر عبادتى اعم از نماز و روزه و پياده به زيارت خانه خدا و

قبور ائمه (عليهم السلام) رفتن سختى دارد و صبر بر آنها مى‌كند ولى مكروه نيست.

صبر در برابر شدايد و ناملايمات‌

پرهيزگاران نه فقط در برابر آنچه نفس آنها مى‌خواهد، صبر مى‌كنند، و به دنبال خواهشهاى نفسانى نمى‌روند، (صبر در معصيت) بلكه در برابر آنچه نفس آنها نيز كراهت دارد، صبر مى‌كنند (صبر در مصيبت) در برابر فقر و تنگدستى و اهانت ديگران و فشارهاى روحى و جنگ و اسارت و بيمارى و حوادث ناگوار طبيعى و غيرطبيعى، استقامت مى‌كنند و مى‌دانند كه اين حوادث از مَبدئى قادر و رحيم و رئوف صورت مى‌گيرد، كه بر همه امور آگاه است، سررشته همه حوادث و تحركات عالم به دست او است، چيزى از مقابل ديد او مخفى نيست، همه چيز در محضر او است.

و از طرفى مى‌داند كه عالمى بعد از اين عالَم هست كه يكايك اين مسائل مورد محاسبه قرار مى‌گيرد و در مقابل صبرى كه در برابر مشكلات كرده، پاداش مى‌گيرد، هر چه بيشتر تحمل كند، بيشتر مأجور و مثاب خواهد بود. مانند كسى كه در مسابقه دو و ميدانى استقامت مى‌كند، و رنج را تحمل مى‌كند و مى‌داند هرچه بيشتر رنج كشد و صبر كند، بيشتر پاداش مى‌گيرد.

اين ايمان و اعتقاد به چنان مَبدئى و چنين معادى صبر را بر او آسان مى‌كند و در راهى كه هدفدار است، بيشتر استقامت مى‌كند و از اين رنج نمى‌رنجد، او مى‌داند كه:

صبر سرّ مكنون در روان عالم است، صبر گنجينه‌اى است كه دسترسى به آن براى همه ميسور نيست، صبر رمز موفقيت است، صبر راز پيروزى است، صبر كليد حلّ مشكلات است، صبر كلمه‌اى الهى‌

در كتاب آفرينش است، صبر موهبتى الهى‌