نحوى كه كمبود در تحصيل معاش و خوردن و شهوت جنسى و غيره ايجاد شود و اين خلاف مسير صحيح شرع است. اين انحراف از خط مستقيم تكوين است، خداوند حكيم از روى حكمت اين قوّه را در انسان به وديعت گذارده تا در مسير تكامل خود بهره‌بردارى كند و كوتاهى در اين امر موجب بيمارى و قطع نسل است كه خلاف اراده الهى است. در مورد فوائد نكاح و كوتاهى نكردن از اين امر نيز فوائدى نقل كرده‌اند كه در كتب اخلاقى مضبوط است و ما به جهت طولانى نشدن بحث از ذكر آن صرف‌نظر مى‌كنيم.

در اينجا چند حديث درباره اهميت عفّت ذكر مى‌كنيم تا از خرمن معصومين و آبرو دهندگان به عفّت خوشه‌اى برچينيم:

1- قال على (عليه السلام):

«مَا المُجاهِدُ الشَّهيد فى سَبيلِ الله بِاعْظَم اجراً ممّن قَدَر فَعَفَّ، لكادَ العَفيفُ انْ يكونَ مَلَكا مِنَ المَلائِكَة»

امام على (عليه السلام) مى‌فرمايند: «اجر و پاداش جهاد كننده‌اى كه در راه خدا شهيد شود، بيشتر از كسى كه (بر حرام و اعمال ناشايست) توانائى داشته و عفّت و پاكدامنى پيشه كند نيست، نزديك است كه فرد پاكدامن و عفيف (كه از حرام و ناشايسته پرهيز مى‌كند) فرشته‌اى از فرشتگان شود [1] چرا چنين نباشد، در حالى كه آدم عفيف در جهاد اكبر به پيروزى رسيده، و مجاهد با دشمنان خدا چه شهيد شود، و چه پيروزمندانه از جبهه جهاد بازگردد، پيروزى را در جهاد اصغر به دست آورده است.

2- قال على (عليه السلام):

«اهْلُ العِفافِ اشْرَفُ الاشْراف»

(اهل عفّت و پاكدامنى با شرافت‌ترين اشرافند». [2]

3- قال الصادق (عليه السلام):

«عُفُّوا عَن نِساءِ الناس تُعَفُّ نساءُكُم»

(خود را از زنان و ناموس مردم حفظ كنيد، و چشم طمع به‌

آنها ندوزيد، تا زنها و ناموس شما از چشم‌

[1]. نهج‌البلاغه، كلمات قصار، كلمه 466 فيض‌الاسلام و 474 صبحى صالح.

[2]. غرر الحكم، ميزان الحكمة، جلد 6، صفحه 359.