جهت افراط قوه شهويه را گفتيم بنام «شَرّه» يا «فجور» ناميده‌اند و آن زياده‌روى قوه شهويه و محبت زياد به خوردن و آميزش جنسى و مال و منال و عيال و فرزندان و غيره است. در روايتى از پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) آمده: «اسرار ملكوت در قلب كسى كه شكم او پر باشد داخل نمى‌شود»، لقمان هم به پسرش مى‌گفت: «اى فرزند، چون معده پر شود قوه فكر مى‌خوابد كه انسان را چاره‌اى از غذا خوردن نيست، اگر خواستيد چيزى خوريد ثُلْت (31) شكم را براى غذا و ثُلث آن را براى آب و ثلت ديگر را براى تنفس قرار دهيد مانند خوكهائى كه كفّار براى پروار شدن و ذبح كردن آماده مى‌كنند مى‌باشيد»، همچنين رسول گرامى فرمودند: «بيشترين چيزى كه امّت من بواسطه آن داخل آتش مى‌شود، دو چيز است: يكى شكم و ديگرى فَرْج (آلت تناسلى)».

در مورد فوائد گرسنگى و عدم اشباع معده فوائد زيادى ذكر كرده‌اند از جمله: صفاى قلب، تيزهوشى، لذّت بردن از مناجات و عبادت، ترحم بر فقراء و گرسنگان، ياد كردن از گرسنگى قيامت، شكستن شهواتى كه از پرخورى حاصل مى‌شود، كم خوابى كه موجب شب زنده‌دارى و تهجّد مى‌شود، خفيف المؤونه بودن، صحت بدن و دفع امراض، زيرا معده خانه هر مرضى است.

براى معالجه افراط در خوردن بايد آيات و اخبار وارد شده در مذمّت پرخورى و فوائد گرسنگى را ملاحظه كرد، همچنين احوال انبياء و ائمه و بزرگان را نظاره كرد كه، اكثر كسانى كه به مقاماتى رسيدند، از مسير و رهگذر گرسنگى بوده است و نيز بايد متوجّه خلاصى از چنگال شهوات و خبائث بدون تحمّل گرسنگى ممكن نيست، درك اين معنا را بايد كرد، كه: پرخورى كار حيوانات است و شأن انسان اجلّ از همطرازى با آنها است، بايد تأمّل كرد در مفاسدى كه بر شكم‌پرستى‌

مترتب خواهد شد از قبيل ذلّت، حماقت و امراض گوناگون.

در مورد افراط در شهوت جنسى هم بايد گفت زياده‌روى در اين مورد انسان را از طى مسير آخرت و توجه به امورات اخروى باز داشته دين را زائل‌