پيامبر صلى الله عليه و آله، قيافه واقعى خود را به همه نشان داد، و كوس رسوايى اين مدّعيان جانشينى پيامبر صلى الله عليه و آله را در همه جا زدند.

و عجيب نيست كه در تمام انقلاب‌ها و تحوّل‌هايى كه بعد از حادثه كربلا روى داد، شعار «خونخواهى اين شهيدان» و يا «الرضا لآل محمّد» [1] را مى‌بينيم كه تا زمان بنى عبّاس كه خود با بهره بردارى از اين مسأله به حكومت رسيدند و سپس راه ستمگرى را پيش گرفتند، ادامه يافت.

چه پيروزى از اين بالاتر كه آنها نه فقط به هدف مقدّس خود نائل گشتند، بلكه سرمشقى براى همه مردم آزاده جهان گرديدند.

چراسوگوارى مى‌كنيم؟!

مى‌گويند اگر امام حسين عليه السلام پيروز شد، پس چرا جشن نمى‌گيريم؟ چرا گريه مى‌كنيم؟

آيا اين همه گريه در برابر آن پيروزى بزرگ شايسته است؟

آنها كه اين ايراد را مطرح مى‌كنند، «فلسفه عزادارى» را نمى‌دانند و آن را با گريه‌هاى ذليلانه اشتباه مى‌كنند.

«گريه» و جريان قطره‌هاى اشك از «چشم» كه دريچه قلب آدمى است، چهارگونه است:

[1]. شعار نهضت بنى‌عباس عليه بنى‌اميه كه در ابتدا توسط ابومسلم خراسانى مطرح‌شد.