توجّه به
مفهوم واقعى «پيروزى» و «شكست» به اين سؤال پاسخ مىگويد: پيروزى آن نيست كه
انسان، از ميدان نبرد سالم به در آيد، يا دشمن خود را به خاك هلاكت افكند، بلكه
پيروزى آن است كه انسان «هدف» خود را پيش ببرد، و دشمن را از رسيدن به مقصود خود
باز دارد.
با توجّه به
اين معنا، نتيجه نهايى اين نبرد خونين بهطور كامل روشن مىشود. درست است كه حسين
عليه السلام و ياران وفادارش پس از يك نبرد قهرمانانه، شربت شهادت نوشيدند، امّا
آنها هدف مقدّس خود را، به تمام معنا، از آن شهادت افتخارآميز گرفتند.
هدف اين بود
كه ماهيّت نهضت ارتجاعى و ضدّ اسلامى «اموى» آشكار گرديده و افكار عمومى مسلمانان
بيدار شود تا از توطئههاى اين بازماندگان دوران جاهليّت و رسوبات دوران كفر و بت
پرستى آگاه گردند كه اين هدف به خوبى انجام شد.
آنها سرانجام
ريشههاى درخت ظلم و بيدادگرى «بنى اميّه» را قطع كردند و با فراهم ساختن مقدّمات
انقراض آن حكومت غاصب كه افتخارش زنده كردن رسوم جاهلى و فساد و تبعيض و ستمگرى
بود، سايه شوم و ننگين آن را از سر مسلمانان كوتاه ساختند.
حكومت «يزيد»
با كشتن مردان با فضيلت خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله به خصوص امام حسين عليه
السلام پيشواى بزرگ اسلام و جگرگوشه