و علت نام‌گذارى آنها هم به «اماميه» پذيرش همين اصل مى‌باشد. زيرا تمام فرقه‌هايى كه شيعه ناميده مى‌شوند «اماميه» نيستند، لذا بر گروه‌هاى زيديه، اسماعيليه، واقفيه، فطحيه و امثال آنها عنوان «شيعه» گفته مى‌شود در حالى كه به امامت «ائمه اثنى عشر» معتقد نيستند.

اين در صورتى است كه بحث ما تنها درباره كسانى باشد كه جزء مسلمانان محسوب مى‌شوند. ولى گاهى «شيعه» به معناى وسيع كلمه، به جماعتى اطلاق مى‌گردد كه از حدود مقررات و عقايد اسلامى بيرونند؛ مانند طايفه «خطابيه» [1] و امثال آنها، بلكه شايد اگر بخواهيم همه گروه‌هايى را كه نام شيعه بر خود مى‌گذارند بشماريم از «صد» هم تجاوز نمايد. (البتّه غالب اين گروه‌ها امروز از بين رفته‌اند. و تنها نامى از آنها در صفحات كتابهايى كه درباره «ملل و نحل» نوشته مى‌شود باقى مانده است).

آنچه مسلّم است اينكه امروز نام «شيعه» مخصوص گروه «اماميه» است كه بزرگترين طايفه اسلامى را پس از «اهل سنّت» تشكيل مى‌دهند.

ذكر اين نكته نيز لازم است كه اعتقاد به ائمه اثنى عشر چيز عجيب و نوظهورى نيست كه با اصول اسلام و كتابهاى معروف اسلامى مغايرت داشته باشد، چراكه مى‌بينيم «بخارى» و ديگران از بزرگان اهل سنّت در كتابهاى صحاح خود حديث خلفاى اثنى عشر را به طريق متعدد نقل كرده‌اند [2]؛ از آن جمله:

[1]. «خطابيه» يكى از خطرناكترين گروه‌هاى «غلات» بوده‌اند كه شرح حال و عقايد آنها در پاورقى‌هاى پيشين‌آمد

[2]. حديث خلفاى اثنى عشر را تنها «بخارى» نقل نكرده است. بلكه در بسيارى از كتابهاى معروف اهل سنّت به طريق مختلفى نقل شده است؛ از جمله «مسلم» در «صحيح» خود به چند شيوه نقل كرده. همچنين ترمذى (ج 3، ص 340، ح 2323) و ابوداود (ج 2، ص 309، ح 4219) هر كدام در صحيح خود و «احمد حنبل» در مسند (ج 1، ص 398 و ج 5، ص 86-/ 90) و حاكم در مستدرك على الصحيحين (ج 3، ص 617 و ج 4، ص 501) نقل نموده‌اند، كتابهاى فوق، همه از معتبرترين كتابهاى دانشمندان اهل سنّت است‌