الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِى ضَلَالٍ مُّبِينٍ»؛ او كسى است كه در ميان جمعيّت درس نخوانده، پيامبرى از خودشان برانگيخت كه آياتش را بر آنها بخواند و آنها را تزكيه كند و به آنان كتاب (قرآن) و حكمت بياموزد هر چند پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند». [1]

بديهى است شخصى كه خود ناقص است نمى‌تواند ديگران را تكميل نمايد، و كسى كه چيزى را ندارد چگونه مى‌تواند به ديگران بدهد؟

بنابراين امام از نظر «كمالات» در مرتبه پايين‌تر از پيغمبر، و بالاتر از افراد ديگر قرار دارد.

كسى كه داراى چنين عقيده‌اى است از نظر شيعه، «مؤمن» به معناى خاص محسوب مى‌شود و اگر تنها به اصول چهارگانه ديگر قناعت كند او مسلمان يا مؤمن به معناى اعم است و مشمول تمام احكام اسلام اعم از احترام جان و مال و عرض، و ساير حقوق اسلامى خواهد بود؛ بنابراين عدم اعتقاد به اصل پنجم يعنى امامت هرگز موجب نمى‌شود كه از زمره مسلمين خارج شود، و احكام اسلامى در مورد او اجرا نگردد.

آرى اثر ايمان به اين اصل در منازل قرب پروردگار در قيامت آشكار مى‌شود، ولى در اين جهان همه مسلمانان- بدون استثنا- از نظر احكام اسلامى برابر و نزديك يكديگرند، اما ترديدى نيست كه در قيامت درجات آنها با هم تفاوت فراوان دارد و اين تفاوت مربوط به نيّت‌ها و اعمال آنهاست البتّه تنها خدا از پايان و سرانجام كار هر كس آگاه مى‌باشد و هيچكس نمى‌تواند يك نظر قطعى درباره نجات خود ابراز دارد.

خلاصه منظور اين است مهمترين چيزى كه «شيعه» را از ساير فرق مسلمين ممتاز مى‌كند موضوع اعتقاد به امامت ائمه اثنى عشر (امامان دوازده گانه) است؛

[1]. سوره جمعه، آيه 2